Aankomst in Ghana (en NL)

Beste mensen,

Op deze maandagmorgen hebben wij onze voet weer op Nederlandse bodem gezet (brrrrrrrrr). Met andere woorden: we komen 2 weken vakantie houden in het koude Nederland. We hebben er veel zin in, al hebben we de afgelopen weken ook genoten van het leven op het schip. Ons thuis veranderde van een drijvend ziekenhuis in een schip. Niet langer als uitzicht de stoffige en onrustige havan van Freetown maar zee zover als je kunt kijken. En al wat erin zwemt: vooral van de dolfijnen hebben we super genoten, erg indrukwekkend! Ruim twee uur lang hebben ze meegezwommen met de boot, pal voor de boeg gleden ze door het water heen. Ook hebben we walvissen gezien, zeeschildpadden, een heleboel vliegende vissen en waarschijnlijk een haai! Met je ontbijt op de boeg, met de zeewind in je haren en de zon die opkomt word je niet gauw zat. Onderweg moest het schip bunkeren (brandstof innemen) van een tanker. Dat houdt in dat je -midden op zee- stil gaat liggen en wordt vastgeknoopt aan de tanker om de brandstofslang te kunnen ontvangen. Dat is altijd al een riskante procedure, en des te meer doordat onze boot de tankdop op een onhandige plek heeft en doordat -door vertraging- het bijtanken pas 's nachts kon plaatsvinden. Bovendien werd er tegelijkertijd een vissersboot bediend. Een vreemd gezicht om zo drie schepen intiem tegen elkaar aan te zien liggen (zie fotoserie).

In de keuken was het af en toe een leuke uitdaging om te werken tijdens het varen. Je hebt geen visuele referentie met de buitenwereld en weet dus niet welke schommelingen het schip maakt. Maar die voel je wel. Af en toe was het een hele kunst om jezelf te verplaatsen. Karretjes rijden spontaan weg, afwas valt om en wat je op de werkbank zet gaat glijden. En je wilt die 120 eieren die je hebt gesplitst liever niet moeten opdweilen.....We hebben alle keukenapparatuur en uitrusting goed genoeg kunnen vastsnoeren zodat er niets is omgevallen En toch: toen ik een cake aan het bakken was en net de deur van de oven achter me had dichtgedaan, maakte het schip een rare beweging en gleden de bakplaten tegen de (gelukkig) dichte deur aan...
Donderdag kwamen we rond de lunch aan in de havenstad Tema, in Ghana. Daar werden we heel vlot binnengeloodst en het verblijf van het schip daar wordt gesponsord door de regering van Ghana. Dat is wel echt heel tof. Dat hebben we onder meer te danken aan het ‘Advance Team', een groep bemanningsleden die al een paar maanden eerder vanuit Sierra Leone naar Ghana en Togo is vertrokken om de komst van het schip voor te bereiden. In Tema stonden ze ons op het dock op te wachten. Op zaterdag hebben we een rondje gelopen door Tema zelf. Ghana ziet er echt veel westerser uit dan Sierra Leone. De mensen wonen een stuk minder dicht op elkaar, de haven is geplaveid en georganiseerd, er zijn trottoirs en we hebben hier zelfs her en der verkeerstlichten en bomen in de stad gezien. En zelfs een winkelcentrum, een soort combi van een blokker, hema en supermarkt. We zijn nu een bijzettafeltje en een paar springvormen rijker :-) Maar de groente voor ons avondeten hebben we toch echt op een lokale Afrikaanse markt gehaald.

Tijdens het varen naar Ghana en terwijl we toeleven naar de Kerst merkten we dat de gemeenschap hechter wordt als je met elkaar zoiets meemaakt. Doordat de vaste kern van langetermijn-vrijwilligers overblijft, kan je investeren in contacten. Bovendien waren er allerlei kerst-gerelateerde activiteiten georganiseerd. Voor ons Sinterklaasfeest op 5 december hadden we een Zweedse Sint ‘geleend' (die daar overigens van genoot). Het gevolg was wel dat ik (Hennie) op 13 december in wit gekleed voor hun Zweedse ‘Sankte Lucia' liedjes en kerstliederen mocht zingen... (zie fotoserie). We hebben veel lol gehad. Verder was er nog een kerstmarkt op het schip en knutselavond waarop je allerlei kerstdecoraties kon knutselen. En tenslotte hebben de kinderen van de school afgelopen vrijdagavond de kerstmusical ‘ChrisMythbusters' opgevoerd. Echt super om te zien hoeveel de kinderen konden na slechts een week oefenen met acteren, liederen, en dansen! Het was ook wel heel bijzonder om echt als hele school (van peuters tot pubers en docenten) met z'n allen aan zo'n stuk te werken.

Tot slot willen we jullie graag gezegende kerstdagen en een goed 2012 wensen!

Groetjes uit Zwolle,

Jeroen en Hennie

Sinterklaas in Sierra Leone

Beste mensen,

Inmiddels zijn we weer drie weken verder na ons vorige reisverhaal. Nu zijn we echt klaar om te gaan varen...

Een paar weken geleden hebben we nog een avond met alle aanwezige Nederlanders pannenkoeken gebakken en gegeten. Hollandse pannekoeken wel te verstaan, niet die dikke Amerikaanse. Dat was erg gezellig. Aan het einde van de missie hier gaan veel mensen weer terug naar huis. De afgelopen paar weken zijn er weer zeven Nederlanders vertrokken. We hebben nu slechts 270 mensen aan boord (normaal ruim 400), het schip is duidelijk rustiger en leger. Ook in de keuken merk je dat er minder eten doorgaat.

En toen ging Nederland Sinterklaas vieren... Maar gelukkig is de goedheiligman ook ons schip in Afrika niet vergeten. Vorige week kwam er al een pakket van hem aan, speciaal voor ons. En afgelopen maandagavond heeft hij hoogspersoonlijk ons schip bezocht. Dat vereiste de nodige voorbereiding. Jeroen en Lijsje hebben een enorme voorraad taai-taai gemaakt (530 stuks) en zondagmiddag hebben we met elkaar ongeveer 800 kruidnoten gebakken (zo'n 14 bakplaten vol), met hulp van 2 jongens die op het schip wonen en een Nederlandse moeder hebben. Voor zowel de taai-taai als de kruidnoten geldt: dank aan het Nederlandse Mercy Ships kantoor, die een doos kruiden, stroop, en anijs op de zeecontainer hadden gezet. Als het niet te krijgen is, dan maken we het zelf.

Maandagavond vijf december verzamelden zich heel wat kinderen, ouders en andere geinteresseerden in ‘midships', waar even later Sinterklaas aankwam, samen met twee Pieten. We hebben ze ‘Sinterklaas kapoentje' aangeleerd, andere liedjes laten horen, en met behulp van een Powerpoint met foto's uitgelegd hoe Nederlandse kinderen Sinterklaas vieren. Tussen de bedrijven door was er voor iedereen pepernoten, taai-taai, en een cadeautje. De kinderen en volwassenen hebben erg genoten! (en wij ook).

De afgelopen week hebben de kinderen op school een examenweek gehad. Volgens het Amerikaanse systeem is er niet een groot eindexamen, maar doen kinderen na elk semester een examen over alles wat ze in dat halve jaar hebben geleerd. Het was een hele klus om die examens eerst te schrijven en vervolgens te corrigeren. Maar vanavond (vrijdag) om 20 uur waren alle toetsen nagekeken en cijfers ingevoerd, zodat ik dit weekend kant genieten van de ‘sail'. Het kwam zo uit dat ik deze week een paar gymlessen moest geven... Ik heb veel lol gehad met de kinderen in het zwembad! :-)

Waarschijnlijk vertrekken we morgen (zaterdag) uit Sierra Leone. De laatste informatiebijeenkomst is geweest. Alle tenten van het dock zijn ingepakt en de meeste landrovers staan al op het bovenste dek. Het dock ziet er nu erg leeg uit. De afgelopen dagen hebben we alle kastjes volgepuzzeld en losse dingen opgeruimd en weggezet, zowel in onze hut, op school als in de keuken. Tijdens de evacuatieoefeningen hebben we geleerd via hoe we in geval van nood het schip dienen te verlaten.

We hebben er zin in. Al is het ook wel een gek idee hier weg te gaan. De hut, het schip en het werk veranderen niet maar waar je woont wel. Zoiets als verhuizen naar een andere stad maar wel je huidige woning meenemen. Eind volgende week hopen we in Ghana aan te komen en vandaar vliegen we op zondagavond naar Amsterdam. Maandag 19 december verwachten we aan te komen. Het schijnt in Nederland winter te zijn, dus de zomerjas die we naar huis terugbrengen (niet nodig met het mooie weer hier) trekken we misschien nog wel aan....

Groetjes Jeroen en Hennie

De laatste lootjes in Sierra Leone

Beste mensen,

Onze tijd in Sierra Leone loopt al weer op z'n eind. Het afronden en inpakken is begonnen. Donderdag was de laatste dag dat er mensen geopereerd zijn en tandartsbehandelingen zijn uitgevoerd. De oogkliniek die op het dock (het afgebakende stuk wal dat bij ons terrein behoort) is al gedemonteerd en ook de tenten waren nieuwe patiënten worden ‘aangenomen' worden al opgepakt. In het ziekenhuis en het hope center liggen nog wel mensen die aan het herstellen zijn van operaties, maar daar zullen voorlopig geen nieuwe meer bij komen en het is de bedoeling om de huidige patiënten in de komende week te ontslaan of aan lokale ziekenhuizen over te dragen.

Ook het eerste semester loopt op z'n eind: nog een week gewone lessen, dan een herhalingsweek, en dan een toetsweek (over alles wat de studenten dit eerste halfjaar hebben geleerd). We sluiten het semester af met een week waarin we met de hele school een kertmusical instuderen, terwijl we aan het varen zijn. Op de valreep ben ik (Hennie) dinsdagmorgen nog een ochtend meegeweest met het ‘dental team' naar de tandartspraktijk (in het zelfde gebouw als het hope center, hier een 5 minuten lopen vandaan). Ik mocht dit semester een keer een halve dag vrij nemen, en dit leek me een interessante besteding. De tandartspraktijk is precies op dezelfde dagen en tijden in bedrijf als de school, dus daar kom je niet zo gemakkelijk. Al hadden we van de verschillende Nederlandse tandartsassistentes al wel heel wat verhalen gehoord.

Het was een hele ervaring om daar een ochtend mee te kijken en mee te helpen. In vergelijking met het team op school, heeft het dental team aardig wat meer Afrikaanse medewerkers, dus een beetje geduld is wel nodig. Het was de bedoeling om om 8 uur naar de kliniek te gaan, maar dat werd wat later. Daar aangekomen begonnen we de ochtend met ‘devotions', die met veel passie geleid werden door de (lokale) dagwerkers. Om twintig over negen werden de eerste patiënten binnengelaten. Er waren dinsdag 3 tandartsen en 1 mondhygiëniste en meerdere assistenten en dagwerkers die ook assisteren. De tandarts-lampen doen het niet meer, dus hebben alle tandartsen een lampje op hun hoofd om toch te kunnen zien wat ze doen. De mensen komen allemaal al 's morgens vroeg en zitten te wachten tot ze aan de beurt zijn. In de wachtkamer krijgen ze les over hygiëne. Als het dan zover is en ze binnen mogen komen zijn ze aan de ene kant blij dat ze geholpen worden, maar je ziet ook vaak angst in hun ogen. De meesten zijn nog nooit eerder bij een tandarts geweest, mogen gaan liggen, worden geinspecteerd en verdoofd, moeten een poosje wachten (terwijl ze andere patiënten die een paar stoelen verderop in dezelfde ruimte liggen kunnen horen jammeren), en dan kan het beginnen.

Na even rondgekeken te hebben, nodigde een van de tandartsen mij al snel uit om hem te helpen en de zuiger te bedienen. Er werden die ochtend uitsluitend tanden en kiezen getrokken, vijf tot acht tanden en kiezen per persoon was zo ongeveer het gemiddelde van wat ik gezien heb. Echt indrukwekkend om te zien hoe weinig er van kiezen overblijft als mensen niet eerder behandeld worden. Regelmatig waren er uitsluitend nog wortels over en dan is het een hele klus om die eruit te krijgen. Voor de patiënten een aardig traumatische ervaring, schat ik zo. Blanke mensen, vreemde geluiden en dan iemand die (met aardig wat kracht) in je mond aan het werk is... Ik kon vaak mijn hand aanbieden om in te knijpen en daar werd volop gebruik van gemaakt. Het was heel bijzonder om zo te mogen ervaren waarvoor het schip in Sierra Leone is. En het is indrukwekkend om te zien hoeveel werk en personen er schuilgaan achter de meer dan 30 000 tandartsbehandelingen die hier zijn uitgevoerd. Ida, Loes en Ria: ik heb bewondering voor jullie werk daar.

Vorig weekend zijn we op zaterdag naar het drukke stadscentrum geweest. We hebben een rondje over de stoffenmarkt gelopen, maar ook het nationale museum bezocht. Dat was best indrukwekkend. En dan heb ik het niet over de grootsheid, maar juist het tegenovergestelde: het nationale museum in Freetown, de hoofdstad van Sierra Leone, bestaat uit twee en een halve kamer. In de eerste anderhalve kamer is op een bewerkte ivoren slagtand na weinig te zien dat mooi is. Er zijn een paar oude munten en gele foto's, waarop je kunt zien dat het land er in de vijftiger jaren een stuk beter uitzag dan nu. Verder is het meest kapot/niet leesbaar/bedolven onder stof. Behoorlijk triest. De andere kamer van het museum is wel mooi geschilderd en ziet er op het eerste gezicht een stuk beter uit. Deze kamer is gewijd aan de ‘secret societies'. In Sierra Leone horen erg veel mensen (vooral in dorpen) bij zo'n secret society, wat wordt gezien als onderdeel van de cultuur. Sommige van deze groepen richten zich vooral op bijv. jagen, maar er gebeuren ook veel gevaarlijke dingen. Leiders van deze groepen hebben bijvoorbeeld een voorwerp en als ze daarmee naar iemand wijzen, dan valt die binnen een paar minuten dood neer. Er is veel angst voor de groepen, maar het is aan de andere kant ook erg moeilijk niet bij zo'n groep te horen. Dit brengt christenen die hier zuiver mee om willen gaan en zich niet willen inlaten met zo'n groep sociaal bekeken in een moeilijke positie. Naast het museum was nog een tuin met (betonnen) beelden van personen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van het land. Tijdens de rondleiding door deze tuin hebben we veel geleerd over de geschiedenis van het land. Op zo'n dagje de stad in kom je er verder achter dat varkens van zwemmen houden(gewoon in de baai en haven), dat de beroemde ‘cotton tree' ook daadwerkelijk een soort pluisachtige katoenachtige vezel produceert, dat deze cotton tree tevens woonplaats is van duizenden vleermuizen die op klaarlichte dag opeens kunnen uitzwermen boven de stad, en dat je echte westerse softijsjes kunt kopen in Freetown.

Gisteren (zaterdag) hebben we opnieuw de bergtocht gemaakt naar de watervallen, dezelfde tocht als twee weken geleden maar dan zonder het bezoek of overnachting aan de chimpansees.Met negen mensen en nu heen en terug in een dag: vertrek om zes uur 's morgens voorzonsopgang, tegen lunchtijdbij de waterval en om vijf uur 's middags weer terug. Heerlijk om zo met anderen het land te ontdekken en jezelf sportief uit te leven.

Tip: de documentaire ‘Pride of Lions' geeft een goed beeld van de geschiedenis en huidige toestand van Sierra Leone.

Groeten

Hennie en Jeroen.

Het Hope Centre en de bergtocht.

Beste mensen,

Afgelopen zaterdag en zondag hebben we met Herma en Lynn, die als verpleegkundige werkt, een tweedaagse bergtocht gemaakt. Ten zuiden van Freetown liggen de Charlotte Falls en het Tacugama Chimpansee reservaat. Dat laatste is een centrum waar chimpansees worden opgevangen. Het komt helaas nog voor dat mensen deze dieren op jonge leeftijd in huis nemen maar zich daarbij niet realiseren dat ze, eenmaal volwassen, levensgevaarlijk kunnen zijn. Sommige apen zijn ernstig verwaarloosd en moesten leven op een dieet van bier, snoep en voetbalwedstrijden. In het centrum worden de chimpansees opgevangen en voorbereid op een leven weer terug in de vrije natuur. Om dit te financieren geeft het reservaat rondleidingen aan geïnteresseerden en kun je er overnachten.

Zaterdagochtend zijn we om kwart over zeven vertrokken van het schip met onze rugzakken vol met drinken en wat te eten. Eerst moesten we de heuvel beklimmen direct ten zuiden van de stad en waar we van het schip zicht op hebben. Eenmaal aangekomen bij de universiteit van Freetown, loop je verder door kleine dorpjes en door de heuvels. Je trekt als blanke veel bekijks en zwaait maar terug. Net zoiets als dat de koningin besluit om op een gezellig drukke zaterdagmiddag in Amsterdam besluit zomaar een rondje te gaan rijden in haar gouden koets. Toen we op de doorgaande bergweg aankwamen volgden we die en rond half elf stonden we bij de afslag heuvelopwaarts naar het reservaat. Dat was vrij vroeg en daarom zijn we doorgelopen naar de watervallen, een uurtje lopen verderop. Daar hebben we genoten van het uitzicht, en lekkere boterham en Hennie heeft een duik genomen. Om een uur weer terug en na een steile en zeer warme klim waren we om half drie in het reservaat. Om vier uur kregen we een rondleiding, waar ook een aantal andere bemanningsleden van het schip voor was gekomen. Ze hadden er met de landrover twee uur erover gedaan om er te komen (terwijl het rechtstreeks naar het reservaat 3,5 uur lopen is). Daarna hebben we een pasta gekookt en een fles wijn genuttigd. Tussen half zeven en zeven uur valt hier de nacht in en ook bij ons ging vlot het licht uit.

Op zondag hebben we lekker uitgeslapen en ontbeten. Om elf uur zijn we weer vertrokken en hebben we dezelfde weg terug genomen behalve het laatste stuk door de stad heen. In totaal 10 uur lopen en dertig kilometer genieten. De route is hier terug te vinden :

http://www.gmap-pedometer.com/?r=5181309

Zo'n weekendje vakantie is wel even heerlijk. En ondanks dat onze verhalen vooral gaan over wat we in vrije weekenden doen en beleven, besteden we het merendeel van onze tijd toch echt aan werken (op school, in de keuken en met allerlei andere projecten). Ik (Hennie) ben twee weken geleden meegeweest naar een opvanghuis voor voornamelijk gehandicapte kinderen (zie reisverhaal 7). Daar kreeg ik het verzoek van Fatoe de vlechtjes uit haar haar te halen, wat een hele klus is. Fatoe is lichamelijk erg beperkt, maar is toch vaak vrolijk (vooral als ze zondags naar de kerk mag). Veel persoonlijke aandacht krijgt ze in het tehuis niet, dus iemand die de vlechtjes uit je haar haalt is ook een vorm van aandacht en lichamelijk contact.

De zaterdag erna ben ik mee geweest met een groep naar ‘Yamms farm', een plattelandsgemeenschap. Daar gaat elke twee weken een groep Mercyshippers heen om met de kinderen te spelen en vaak een Bijbelverhaal te vertellen. Ik heb vooral gevolleybald (met een NIVEA strandbal) en een potje gevoetbald met wat oudere jongens (vonden ze erg leuk). Ook ben ik inmiddels een keer meegeweest naar het Hope Center (bij jullie mogelijk bekend van ‘bestemming onbekend'). In het Hope Center verblijven patiënten die geopereerd zijn en niet meer in het ziekenhuis hoeven liggen, maar wel bijv. regelmatig wonden moeten laten verzorgen. Als ze dan niet in de buurt wonen, logeren ze in het Hope Center. Daar verblijven ook mensen die heel binnenkort geopereerd worden en verder weg wonen. Ook in het Hope Center worden kinderen erg blij van elk beetje aandacht. Meest van tijd heb je kleine kinderen op de arm of rug, of zit je te praten of speel je voetbal met oudere kinderen (erg warm!). Ook het bijwonen van de dagsluiting (door lokale ‘dagwerkers') was een bijzondere ervaring.

Inmiddels zijn we op de helft met de Franse lessen. Elke maandag hebben we een dertig tot veertig mensen die oefenen met de dagen van de week, de maanden, de getallen enz. Ik verzorg de centrale inleiding en daarna gaan de groepjes (verdeeld naar niveau) aan de slag onder leiding van een Fransspreker. Het voorbereiden kost veel tijd maar gelukkig heb ik van mijn baas twee zaterdagen vrij gekregen als compensatie. Dat is een welkom gebaar.

In de keuken moeten we creatief koken omdat de diepvriescontainer vanuit Nederland al een maand vertraagd is en nog niet gearriveerd. Dus hebben we vrijwel geen vlees meer aan boord en geen diepvriesgroenten (we eten afgezien van sla, tomaat en komkommer geen verse groeten hier). We maken daarom eigenlijk elke dag wel wat als extra: sinaasappelmuffins met chocolade, een warme broodpudding, een panna cotta van koffie met caramel en pecannoten. Ook hebben we Italiaanse lekkernijen gemaakt als cantuccini en focaccia en Britse scones. Deze week is een Noorse jongen aangekomen van mijn leeftijd die tot juni in de keuken zal werken. Het lijkt me leuk om een mannelijke collega te hebben die een tijdje blijft.

Voor de rest vullen we de tijd met hardlopen (twee tot drie keer per week een rondje van anderhalf uur door de haven), het uitproberen van nieuwe recepten (croissants bijvoorbeeld), kookboeken bestuderen, pianospelen, koffiedrinken, een boek lezen aan het dek, enz. Eind volgende maand zijn we twee weken in Nederland en hopen we vrienden en familie weer te ontmoeten. Daar zien we naar uit. Het weer zal wennen zijn: hier haalt elke dag de thermometer buiten de dertig graden met gemak....

Groeten

Hennie en Jeroen.

Vijf jaar getrouwd en een weekend naar Bananen-eiland.

Beste mensen,

Allerlei belevenissen om over te vertellen. Vorige week hebben we ons vijfjarige huwelijksjubileum gevierd. Jeroen had bloemen geregeld, en die zie je verder nooit op het schip, dus dat was heel bijzonder. Verder hadden we een lekkere moussaka gemaakt van voornamelijk lokale ingredienten.

Afgelopen zaterdag en zondag zijn we met 6 andere nederlanders naar Bananen-eiland geweest. Eerst twee uur met een taxi en dat was al een belevenis: de chaffeur moest onderweg zelf de taxi nemen naar een benzinestation om brandstof te halen voor zijn eigen voertuig. Sta je daar langs de kant van de weg te wachten. Bovendien functioneerde het dashboard niet en was het autosleuteltje enkel voor de sier. Niet elke auto in Sierra Leone heeft zijn APK op orde.... maar we arriveerden wel in Kent, waarvandaan twee bootjes ons naar het eiland brachten.

Bananeneiland is een van de eilanden voor de kust van Sierra Leone. Vroeger werden hiervandaan de lokale bewoners vervoerd naar Amerika om daar als slaaf te werken. Later werd het een vestigingsplaats voor vrijgelaten slaven. We verbleven in Dalton's Guesthouse. Licht heb je van de zon of van een kaars, de wc spoel je door met een emmer water en douchen doe je met een emmer en een teiltje. Het helpt als je wel eens hebt gekampeerd. Het was heel bijzonder om deel uit te maken van de jungle, de zee en de vogels te horen, te eten met uitzicht op de zee en de bergen aan de kust. Dat mis je als je in de haven ligt en aan boord leeft met airco.

's Middags nam de eigenaar ons mee de zee op om te vissen en te snorkelen. Jeroen mocht een hengel bedienen en een kunstaasje laten zwemmen achter de boot. Dat leverde zowaar nog een mooie makreel op van 70 cm, een bijzondere vangst en een zeldzaam formaat. Daarna hebben we gezwommen en gesnorkeld en veel mooie vissen zien zwemmen. De eigenaar heeft met zijn harpoengeweer nog een paar vissen gevangen en 's avonds hebben we gegrild en opgegeten.

Zondagochtend hebben we rustig aan gedaan met een ontspannen ontbijt en een korte bijbelstudie. Vervolgens hebben Hennie en ik een tocht over het eiland gelopen. Het klimaat kun je vergelijken qua warmte en vochtigheid met de vlindertuin van een dierentuin. Sierra Leone is vooral een groen land. Na een korte duik in zee was het tijd om met de boot weer terug te varen naar de vaste wal. En hele kunst om je tassen droog te houden als je de oceaan trotseert (Jeroen zat achterin en kon de tas met boek en camera droog houden, Hennie zat voorin en was samen met haar tas met kleding volledig doorweekt). Helaas stond de taxi van zaterdag niet op ons te wachten (dat had hij wel beloofd) dus moesten we een stuk lopen. Er kwan een andere taxi voorbij die plek genoeg had voor in totaal tien personen: neem de Renault 19, plaats vijf man op de achterbank, drie op de passagiersstoel en nog de chauffeur en een andere lokale figuur op de motorkap (houvast: ruitenwisser en rechterspiegel). En dat met 120 km/uur. De taxi bracht ons naar het dorpje Waterloo, waarvandaan een overvol en gammel busje ons rammelend naar Freetown bracht. Een fotoverslag staat onder 'foto's ' op deze site.

Soms ontvangen we op het schip zakenmensen en grote donateurs. Laatst betrof het een groep van twintig Canadezen en deze week acht Texanen. Beide groepen VIPS kregen een lunch aangeboden door het bestuur van de boot. De beide chef-koks hebben een warm maal voor hen gekookt. Zo'n maaltijd is met veel poespas en zilverwerk omgeven. De chefs vroegen aan mij om een dessert te maken. Voor de Canadezen heb ik vanille-ijs parfait gemaakt met echte (diepvries)frambozen erin en voor de Texanen cocosijs met warme ananas. En natuurlijk de borden mooi gedresseerd. Voor beide desserts heb ik veel complimenten gekregen en de borden kwamen leeg terug. Met het ijs dat ik extra had gemaakt wisten de mensen van de Hospitality (die als bedienden optraden tijdens de lunch) en mijn collega's in de keuken wel raad. In de fotoserie zie een ook nog een banaan-haai die ik had gemaakt als decoratie op het buffet. Dat leverde veel verbaadse en glimlachende gezichten op die avond aan het buffet.

Inmiddels zijn de twee eerste van de acht Franse lessen geweest als voorbereiding op ons verblijf in Tiogo, een franstalig land. Met de les leggen we de nadruk op het kunnen spreken van basis-Frans in dagelijkse situaties. Eerst leid ik het onderwerp in en daarna gaan de deelnemers in groepjes aan de slag onder leiding van een native speaker. Juist dan kunnen ze hun vragen stellen en oefenen in het spreken. Je leert tenslotte niet te goochelen door alleen maar naar de goochelaar te kijken. We hebben nu behandeld hoe je iemand groet, de beleefdheidsvormen, hoe je vraagt hoe het gaat, hoe je heet, de dagen van de week, de maanden, het weer, de tijd, etc. We gaan nog nog met het voorstellen van jezelf, het openbaar vervoer en eten en drinken. Van heel wat mensen heb ik complimenten gekregen voor de leuke en praktische aanpak van de les. Het belangrijkste doel is dat mensen zelfvertrouwen opdoen in een vreemde taal. Ik vind het leuk om zo mijn vak weer op te pakken en samen te werken met de native speakers. Maar de eerste avond was wel spannend.

Hennie had gisteren een bijzondere dag op school: de Britse pinses Anne (dochter van koningin Elizabeth) en haar man Sir Tim hebben het schip bezocht en kwamen ook op school langs. Alle leerlingen (en docenten) hadden zich extra netjes gekleed, hebben geoefend op hoe je geacht wordt te reageren als ze je aan zou spreken en stonden na de verbouw van mijn klaslokaal netjes klaar aan het eind van de ochtend. Het was wel even aardig om deze mensen van dichtbij te zien, maar na een paar minuten was het ook alweer voorbij. Een andere hoogtepunt op school was deze week het aan de praat krijgen van een oude stoommachine: erg leuk voor leerlingen en docent :-)

Op de website hebben we ook nog een setje foto's geplaatst met Jeroens keuken-hoogtepunten en van het alledaagse leven in en om het schip. Bijv. het stofzuigen van je cabin ziet er hier anders uit dan jullie je wellicht voorstellen...

Groeten

Hennie en Jeroen

Bezoek aan het ziekenhuis van Alex in Masanga

Beste mensen,

Afgelopen weekend zijn we op bezoek geweest bij Alex, Annemarie en hun drie jonge kinderen. Alex werkt als arts in het ziekenhuis in Masanga, een dorpje in de binnenlanden van Sierra Leone, vier en half uur rijden bij Freetown vandaan. Hij is de enige dokter daar en runt samen met twee verpleegkundigen een ziekenhuis van 100 bedden. Nadat ze twee keer het schip hadden bezocht, konden we samen met Gerrit, Herma, Karin en Co bij hen het weekend doorbrengen.

Vrijdagochtend zijn we met de landrover vertrokken vanaf het schip. Op de markt in Waterloo hebben we wat verse boodschappen geregeld: een mooie speurtocht waarbij de hulp van locals onontbeerlijk bleek. Eenmaal voorbij Waterloo (en van het schiereiland waar Freetown opligt af), werd de weg een stuk rustiger. We hebben nog een echte Nederlandse koffiepauze gehouden met koffie en kruidkoek, waarbij lokale mensen ons nog vreemder vonden dan wij hen. We arriveerden aan het begin van de middag in Masange. Het huis van de familie Van Duinen ligt echt midden in het groen. Er is enkel electriciteit in hun huis of in het ziekenhuis als Alex aan het opereren is of 's avonds tussen zeven en tien uur. Stromend water is geen optie. Water haal je uit de pomp of uit de regenton. Het pompwater is voor het gebruik in de keuken en als je het filtert kun je het ook als drinkwater gebruiken. Met het water uit de regenton spoel je het toilet door en kun je je wassen.

Het ziekenhuis was voor de oorlog in Sierra Leone een lepra ziekenhuis. Na de oorlog (waarin het complex voor militaire doelen was gebruikt) is het met steun van een Deense arts/organisatie in 2006 weer open gegaan als ‘gewoon' ziekenhuis. Inmiddels zijn er al weer heel wat gebouwen opgeknapt en gebeurt er heel veel in en vanuit het ziekenhuis. Al is er ook nog heel wat werk te verzetten. Op het terrein van het ziekenhuis vind je een timmermanswerkplaats, een fietsenwinkel en een tassen-naai-zaak die hun producten proberen te verkopen om zo het ziekenhuis financieel te ondersteunen. In principe betalen de lokale mensen niet of weinig voor de zorg die ze ontvangen. Het was heel bijzonder om te zien hoe met de beperkte middelen zo het ziekenhuis draait. Bovendien vraagt het veel geduld en doorzettingsvermogen om daar te wonen en werken als je een gezin hebt met jonge kinderen. En de verantwoordelijkheid om als enige arts beslissingen te moeten nemen en initiatieven voor het verder opbouwen van het ziekenhuis.

We hebben genoten van de gesprekken met elkaar en van de prachtige natuur. Het was heerlijk om even van het schip af te zijn en het echte Afrika te zien. We werden zelfs verrast door het bezoek van een aantal bijzondere vogels en apen. Op zondagochtend zijn we in een naburig dorp naar de lokale kerk geweest. Daar werd meteen een Engelse vertaling voor ons geregeld. Twee jeeps vol blanke mensen trokken wel heel wat bekijks... Zondagavond zijn we na een voorspoedige rit weer teruggekomen op het schip. De foto's elders op onze webstek vertellen meer dan woorden hier kunnen weergeven.

Zie ook : http://en.wikipedia.org/wiki/Masanga_Hospital

Jeroens verjaardag en Hennies toetsen

Beste mensen,

Bedankt voor alle felicitaties voor mijn verjaardag! Tof om van zoveel mensen een berichtje te krijgen per digitale postduif. We genieten van jullie verhalen en reacties die we van jullie ontvangen op ons weblog of per e-mail. Elke keer weer is het voor ons een plezier om te lezen wat jullie beleven en meemaken in Nederland. Ook al zitten we ver weg, zo ons toch deelgenoot van jullie wereld(deel). Ga hier vooral mee door!

Op mijn verjaardag werd in wakker in een versierde hut: Hennie had slingers en balonnen opgehangen en had als cadeau een digitaal leesboek. 's Ochtends had ik bekenden en vrienden uitgenodigd bij de Starbucks, waar veel mensen om een uur of tien hun koffiepauze doorbrengen. Herma had koffie gezet en ik had gebak gemakt. Een ananascake, een hollandse kruidkoek en een caramelcarre. Vrijwel alles is schoon opgegaan. Gezellig om zo elkaar te ontmoeten.

Inmiddels is er wat meer duidelijkheid over het vaarschema. De plannen zijn als volgt (d.v.): Op 10 december varen we weg uit Freetown, Sierra Leone, en 15 december arriveren we in Tema, (Ghana) om het schip voor te bereiden op de nieuwe missie. We hebben toestemming gekregen voor bijzonder verlof: op 19 december landen we op Schiphol voor een verlof van twee weken. We zien ernaaruit jullie dan te ontmoeten. De tickets zijn al binnen. Op 02 januari vliegen we terug naar Gana waarvandaan we op 05 januari varen naar Lome in Togo. Daar zullen we blijven tot half juni 2012. Daarna zullen we in twee weken tijd varen naar de Canarische eilanden voor groot onderhoud. Het plan is dat wij daarvandaan naar huis komen.

Op de zondagochtend serveren we bij het ontbijt naast brood, beleg, yoghurt en ontbijtgranen ook roereieren, gebakken bacon, bruine bonen en pannenkoeken of wentelteefjes. Dat betekent dat we niet om acht uur beginnen zoals op andere dagen maar om zes uur. Vorige week zondag kon ik een dessert te maken voor het volk aan boord. 's Ochtends vroeg heb ik 35 liter bessenpudding gemaakt. Toen het aan garneren en uitserveren toe was, haalde mijn Koreaanse collega gauw even zijn camera op. 's Avonds stond het dessert aan het einde van het buffet. Toen ik in de rij stond te wachten om eten op te scheppen, liep een vrouw verderop in de rij gauw terug om een extra bord te pakken want: ' ze hebben een toetje vandaag! Ik heb een extra bord nodig!'.

Laatst waren we door de sla, tomaat en vers fruit heen. Wel hadden we een paar komkommers liggen, die met een restant gekookte rijst, wortelen en wat smaakmakers omgebouwd werden tot een frisse rijstsalade. Soms moet je aan boord roeien met de riemen die je hebt. Of juist spagetti met doperwten, wortel met oosterse smaken verkopen als een zoet-zure ‘noodlesalade'.

De voorbereiding voor de Franse lessen zijn in een stroomversnelling beland. Het management gaf aan al na te denken op welke wijze we als schip en bemanning ons konden voorbereiden op ons verblijf in Togo maar die miste input en Franse kennis. Ik heb juist ideeen wat ik zou willen doen maar kan het niet in mijn eentje organiseren. We hebben elkaar dus gevonden. Ik zorg voor inhoud en input en zij regelen veel zaken eromheen. Over de manier waarop we daar invulling aan gaan geven zal ik de volgende keer meer kunnen uitweiden.

We hebben een rondleiding gekregen door de machinekamer. Een van de technische mensen heeft ons laten zien wat er nodig is aan apparatuur om het schip te laten functioneren. Een tocht door de buik van het schip met veel herrie, machines, knopjes, kleppen en metertjes. Dan merk je dat je daar totaal geen kennis van hebt. Een totaal andere wereld die je dan betreedt. Het leukste was nog dat we aan het einde van de rondleiding niet de gewone uitgang namen maar vanaf het laagste dek de ontsnappingsladder namen helemaal naar de schoorsteen van de motoren op het bovenste dek. Een stoere en steile klim.

Inmiddels hebben we de eerste acht schoolweken van het jaar er al weer opzitten. Dat betekent dat het de komende week tijd is voor de ‘midterms', een soort tussentijdse toetsen over alle tot dan toe behandelde stof. Het is best een hele klus om zulke toetsen in elkaar te zetten. Ik ben ook best benieuwd hoe de leerlingen het gaan doen. Met sommige klassen heb ik inmiddels ook wat scheikunde gedaan. Vooral het omzetten van suiker in caramel werd erg gewaardeerd! Ondanks dat we er helemaal niets meer van voelen, deint het schip nog voortdurend. Het demonstreren van Newton's wetten wordt daar echter wel iets uitdagender van (knikkers die niet de kand op rollen die ze zouden moeten...). Deze week had ik voor m'n jongste klassen weer een biologie gastles: er kwamen twee Zwitserse verpleegkundigen met stetoscopen om de kinderen naar hun (en elkaars) hart te laten luisteren en om ze te leren hoe je een pols kunt meten. Na een minuutje rennen lagen de waarden vervolgens een stuk hoger.

Vorige weekend hadden we aan boord een spiritueel ‘retreat' weekend. Dat begon met een donderdagavonddienst vormgegeven rond het thema: 'de tabernakel'. Op vrijdagavond hadden we in de eetzaal een ‘sabbatsmaal' en daarna kon je een wandeling door het schip maken waarbij je naast Bijbelteksten alle onderdelen van de tabernakel tegenkwam. Dat was wel heel mooi en bijzonder. Op zaterdag waren er workshops (m'n Bijbel is nu gekaft met afrikaanse stof), 's avonds een praisedienst en zondagavond een afsluiting. Zulke dingen maken het leven hier op het schip extra bijzonder. Bovendien was de Van Duinen-familie zaterdag weer op bezoek geweest (gezellig!) en we zijn van plan om volgend weekend naar hen toe te gaan (zo'n 4 uur rijden landinwaarts). Daar hebben we wel heel veel zin in.

Groeten

Hennie en Jeroen.

Een dag naar het strand en met de kinderen naar de Rontgen

Reisverhaal 8:naar het stranden naar de rontgenafdeling

Beste mensen,

Afgelopen weekend waren we samen vrij. Op vrijdag waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje van een collega van mij. Ik had een muesli-cranberrie-cake gemaakt als cadeautje. Die viel wel in de smaak. We hadden het plan om op zaterdag naar het strand te gaan. Er was wel een groep mensen die zou gaan op zaterdag, maar daar was geen plaats meer beschikbaar. Toen hoorden we dat we meekonden op zondag met een Zwitsers moeder met haar twee kleine dochtertjes en een Zwitsers tandartsenechtpaar. Op zaterdagochtend kon Hennie zo dus heerlijk uitslapen. Ik kon hardlopen in de haven. Ook al naderen we het einde van het regenseizoen en neemt de regen af, toch kreeg ik een geweldige hoosbui over me heen. Heerlijk. Aan boord leven we met airco en we werken allebei binnen in het schip zonder zicht op de buitenwereld. Als je dan buitenlucht en wind (en regen....) kunt proeven is dat van harte welkom! Ook hier lukt het om twee tot drie keer in de week te hardlopen, ook al is de haven niet zo'n mooie omgeving als thuis en benadert 's morgens om een uur of 6 tot zeven de temperatuur al de dertig graden.

Vorige week is een Nederlandse verpleegkundige gearriveerd met wie we al contact hadden per e-mail. Zij kon voor ons wat heerlijkheden uit Nederland meenemen die we hier niet kunnen krijgen, waaronder volkorenmeel. Afgelopen zaterdag hebben we genoten van ons eigen bruinbrood. Christina bedankt! 's Avonds hebben we niet uit de grote pot meegegeten maar samen pasta gekookt zoals we dat thuis ook deden. Ik kon uit onze grote keuken wel wat ingrediënten gebruiken.

Zondag naar het strand geweest, een ruim uur rijden van de boot af. Een minder bekende locatie, dus geen andere Mercy-Shippers te bekennen dan ons groepje. Bij aankomst werden we welkom geheten door de lokale bewoners, die vervolgens het strand voor je aanharken. Vrijwillig. Handdoekje neerleggen en daarna het water in. Een schitterende omgeving en een kans om even de boot achter je te laten. Meestal vermaken we ons prima en genieten we van de mensen om ons heen, maar soms is het prettig om je eigen ruimte te hebben in de hut of van het schip af. Hennie kon zich wel vermaken met de twee kleuters, die erg genoten van de golven, maar voor wie de golven wel sterker waren dan hun beentjes. Het strand was echt supermooi, zoals je het op ansichtkaarten ziet en de zee had een heerlijke temperatuur. Omdat Jeroen om het weekend moet werken en we dus slechts de helft van de weekenden samen vrij zijn, is het wel eens lastig om een uitje te plannen of om mee te gaan met een uitstapje. 's Avonds na het strand zijn we naar de kerkdienst aan boord geweest en hebben we met een aantal andere Nederlanders buiten op het dek zitten kletsen.

Ons keukenteam heeft tijdelijk een nieuwe baas gekregen omdat de huidige teamleader met spoed naar huis moest i.v.m. familieomstandigheden en pas begin oktober weer terugkeert. De nieuwe leider stimuleert de afwisseling tussen het werk aan de koude en de warme kant en dat vind ik een verbetering. Als we 's middags ons deel van het werk klaarhebben, dan kunnen we vaak nog een uurtje meehelpen met de groenten, de rijst of pasta en het vlees. Of soms al eerder, als er veel gesneden moet worden. Bovendien ben ik bezig met het organiseren van Franse lessen. Ik kreeg veel vraag van mensen - toen ze hoorden dat ik vroeger als docent Frans had gewerkt- of ik ook aan boord Frans wilde geven. De uitdaging is nu om het management van de boot achter je plannen te krijgen, zodat je niet zelf alles hoeft te organiseren maar kunt profiteren van hun kennis en inbreng. Bovendien ben ik gevraagd om drie keer vrijdagmiddagen een aantal studenten van de school een kennismakingsles bakken aan te bieden. Dat zijn leuke activiteiten om voor te bereiden.

Hennie vermaakt zich op school ook prima. Bij sciencelessen zijn voldoende leuke activiteiten te bedenken. Grade 4&5 (9 en 10 jarigen) zijn bezig met het menselijk lichaam. Vorige week heeft degene die Roentgenfoto's maakt een gastles verzorgd met Roentgenfoto's en uitleg en de les erna zijn we in het ziekenhuis geweest op foto's te maken van speelgoed van de kinderen. Dat vonden ze heel erg leuk. Bovendien konden we een skelet van het ziekenhuis lenen en hebben diezelfde kinderen deze week skeletten van klei gemaakt. Een andere groep werkt aan een groot periodiek systeem: iedereen heeft een paar kaartjes met daarop elementen om leuke feitjes of toepassingen bij te zoeken. Donderdagmiddag moeten alle kaartjes samen een periodiek systeem van 1 m bij 1.5 m vormen... En m'n biologiemeiden hebben mooie tekeningen gemaakt om uit te leggen hoe bloemdragende planten zich voortplanten (bijv van appelboom naar bloesem naar appel naar pitje naar nieuwe appelboom). Het is erg leuk om de creativiteit van de kinderen te zien. Verder is er laatst allerlei leuk materiaal aangekomen op de container uit de VS, waaronder een hele stapel DVD's met discovery filmpjes. Erg leuk en handig.

groeten

Hennie en jeroen