Beste mensen,

Afgelopen zaterdag en zondag hebben we met Herma en Lynn, die als verpleegkundige werkt, een tweedaagse bergtocht gemaakt. Ten zuiden van Freetown liggen de Charlotte Falls en het Tacugama Chimpansee reservaat. Dat laatste is een centrum waar chimpansees worden opgevangen. Het komt helaas nog voor dat mensen deze dieren op jonge leeftijd in huis nemen maar zich daarbij niet realiseren dat ze, eenmaal volwassen, levensgevaarlijk kunnen zijn. Sommige apen zijn ernstig verwaarloosd en moesten leven op een dieet van bier, snoep en voetbalwedstrijden. In het centrum worden de chimpansees opgevangen en voorbereid op een leven weer terug in de vrije natuur. Om dit te financieren geeft het reservaat rondleidingen aan geïnteresseerden en kun je er overnachten.

Zaterdagochtend zijn we om kwart over zeven vertrokken van het schip met onze rugzakken vol met drinken en wat te eten. Eerst moesten we de heuvel beklimmen direct ten zuiden van de stad en waar we van het schip zicht op hebben. Eenmaal aangekomen bij de universiteit van Freetown, loop je verder door kleine dorpjes en door de heuvels. Je trekt als blanke veel bekijks en zwaait maar terug. Net zoiets als dat de koningin besluit om op een gezellig drukke zaterdagmiddag in Amsterdam besluit zomaar een rondje te gaan rijden in haar gouden koets. Toen we op de doorgaande bergweg aankwamen volgden we die en rond half elf stonden we bij de afslag heuvelopwaarts naar het reservaat. Dat was vrij vroeg en daarom zijn we doorgelopen naar de watervallen, een uurtje lopen verderop. Daar hebben we genoten van het uitzicht, en lekkere boterham en Hennie heeft een duik genomen. Om een uur weer terug en na een steile en zeer warme klim waren we om half drie in het reservaat. Om vier uur kregen we een rondleiding, waar ook een aantal andere bemanningsleden van het schip voor was gekomen. Ze hadden er met de landrover twee uur erover gedaan om er te komen (terwijl het rechtstreeks naar het reservaat 3,5 uur lopen is). Daarna hebben we een pasta gekookt en een fles wijn genuttigd. Tussen half zeven en zeven uur valt hier de nacht in en ook bij ons ging vlot het licht uit.

Op zondag hebben we lekker uitgeslapen en ontbeten. Om elf uur zijn we weer vertrokken en hebben we dezelfde weg terug genomen behalve het laatste stuk door de stad heen. In totaal 10 uur lopen en dertig kilometer genieten. De route is hier terug te vinden :

http://www.gmap-pedometer.com/?r=5181309

Zo'n weekendje vakantie is wel even heerlijk. En ondanks dat onze verhalen vooral gaan over wat we in vrije weekenden doen en beleven, besteden we het merendeel van onze tijd toch echt aan werken (op school, in de keuken en met allerlei andere projecten). Ik (Hennie) ben twee weken geleden meegeweest naar een opvanghuis voor voornamelijk gehandicapte kinderen (zie reisverhaal 7). Daar kreeg ik het verzoek van Fatoe de vlechtjes uit haar haar te halen, wat een hele klus is. Fatoe is lichamelijk erg beperkt, maar is toch vaak vrolijk (vooral als ze zondags naar de kerk mag). Veel persoonlijke aandacht krijgt ze in het tehuis niet, dus iemand die de vlechtjes uit je haar haalt is ook een vorm van aandacht en lichamelijk contact.

De zaterdag erna ben ik mee geweest met een groep naar ‘Yamms farm', een plattelandsgemeenschap. Daar gaat elke twee weken een groep Mercyshippers heen om met de kinderen te spelen en vaak een Bijbelverhaal te vertellen. Ik heb vooral gevolleybald (met een NIVEA strandbal) en een potje gevoetbald met wat oudere jongens (vonden ze erg leuk). Ook ben ik inmiddels een keer meegeweest naar het Hope Center (bij jullie mogelijk bekend van ‘bestemming onbekend'). In het Hope Center verblijven patiënten die geopereerd zijn en niet meer in het ziekenhuis hoeven liggen, maar wel bijv. regelmatig wonden moeten laten verzorgen. Als ze dan niet in de buurt wonen, logeren ze in het Hope Center. Daar verblijven ook mensen die heel binnenkort geopereerd worden en verder weg wonen. Ook in het Hope Center worden kinderen erg blij van elk beetje aandacht. Meest van tijd heb je kleine kinderen op de arm of rug, of zit je te praten of speel je voetbal met oudere kinderen (erg warm!). Ook het bijwonen van de dagsluiting (door lokale ‘dagwerkers') was een bijzondere ervaring.

Inmiddels zijn we op de helft met de Franse lessen. Elke maandag hebben we een dertig tot veertig mensen die oefenen met de dagen van de week, de maanden, de getallen enz. Ik verzorg de centrale inleiding en daarna gaan de groepjes (verdeeld naar niveau) aan de slag onder leiding van een Fransspreker. Het voorbereiden kost veel tijd maar gelukkig heb ik van mijn baas twee zaterdagen vrij gekregen als compensatie. Dat is een welkom gebaar.

In de keuken moeten we creatief koken omdat de diepvriescontainer vanuit Nederland al een maand vertraagd is en nog niet gearriveerd. Dus hebben we vrijwel geen vlees meer aan boord en geen diepvriesgroenten (we eten afgezien van sla, tomaat en komkommer geen verse groeten hier). We maken daarom eigenlijk elke dag wel wat als extra: sinaasappelmuffins met chocolade, een warme broodpudding, een panna cotta van koffie met caramel en pecannoten. Ook hebben we Italiaanse lekkernijen gemaakt als cantuccini en focaccia en Britse scones. Deze week is een Noorse jongen aangekomen van mijn leeftijd die tot juni in de keuken zal werken. Het lijkt me leuk om een mannelijke collega te hebben die een tijdje blijft.

Voor de rest vullen we de tijd met hardlopen (twee tot drie keer per week een rondje van anderhalf uur door de haven), het uitproberen van nieuwe recepten (croissants bijvoorbeeld), kookboeken bestuderen, pianospelen, koffiedrinken, een boek lezen aan het dek, enz. Eind volgende maand zijn we twee weken in Nederland en hopen we vrienden en familie weer te ontmoeten. Daar zien we naar uit. Het weer zal wennen zijn: hier haalt elke dag de thermometer buiten de dertig graden met gemak....

Groeten

Hennie en Jeroen.