Strand, batik, Jemina en science fair

Inmiddels is Jeroen weer aardig hersteld van zijn hardloopavontuur (traplopen gaat weer probleemloos, hardlopen doet hij toch nog maar even niet) en tikt de klok in de keuken, op school en in het ziekenhuis rustig verder.

Vorig weekend hebben we op het schip pasen gevierd. Donderdagavond begonnen we al met ruimtes en tijd voor meditatie en gebed en vrijdagmorgen hadden we een dienst waarbij iedereen z'n gebeden op een groot kruis mocht spijkeren. Vrijdagavond werd er een musical opgevoerd door scheepsgenoten en op zaterdag hebben we met een groep Nederlanders genoten van een een dag op het strand. Op zondag hadden we meerdere diensten en een uitgebreide brunch en op maandag hadden we een extra dag vrij (behalve Jeroen).

We hebben een deel van onze vrije tijd dat weekend gebruikt om een paar keer naar het HOPE Centre te gaan. Daar verbleef Jemima, de patient die ik in het ziekenhuis bezocht. En inmiddels zijn daar ook de vrouwen aangekomen die een VVF operatie moeten ondergaan, omdat ze door een problematische bevalling incontinent zijn geraakt. Deze vrouwen zijn vaak door hun gemeenschap verstoten vanwege de geur die ze bij zich dragen. Dat ze nu met z'n allen bij elkaar zijn en zien dat ze niet de enige zijn met dergelijke problemen is al een eerste stap in hun psychische genezingsproces. Inmiddels zijn de eerste van deze vrouwen geopereerd en verblijven er al verschillende in het ziekenhuis in afwachting van hun operatie.

Ik (Hennie) ben nu een paar keer beneden in het ziekenhuis bij deze vrouwen op bezoek geweest. Dat is echt een hele speciale ervaring. Vanavond lagen ze bijvoorbeeld allemaal in bed te dommelen. Wellicht meer uit verveling dan vermoeidheid. Ik heb een praatje met een paar gemaakt (sommigen spreken wat frans), anderen helemaal niet. Op een andere zaal waar veel kinderen zijn heb ik een spelletje kunnen lenen: plastic visjes in een ronddraaiende vijver die dan om de beurt hun bek openen, zodat je ze eruit kunt vissen terwijl de wijsjes vrolijk doortingelen. Ik begon met een patient en al snel zaten de meesten rechtop in bed te kijken. Een paar tienermeisjes melden zich al snel bij het bed waar ik zat en zaten lachend te spelen met hun kleine hengeltjes. Een andere vrouw was te ziek voor dat soort ongein, maar werd blij van een knuffel een een slokje water. Het is heel gaaf om zonder officieel in het ziekenhuis te werken zo bij de kerntaak van Mercy Ships betrokken te kunnen zijn.

Afgelopen woensdagavond hadden we op school de Science Fair. Dat was een erg geslaagde avond. M'n leerlingen hadden allemaal in de afgelopen twee maanden een soort ‘zelfstandig onderzoek' of ‘profielwerkstuk' gemaakt voor science: een onderwerp gekozen, daarover informatie gezocht en een experiment ontworpen en uitgevoerd. Het was intensief om dat proces te begeleiden, maar ook wel erg leuk. Elke leerling had een onderwerp gekozen wat hem of haar interesseerde. Een paar voorbeelden waren: wat het kijken van verschillende typen films met je hardslag doet, of caffeine je typsnelheid beinvloed, of planten beter groeien als je dagelijks een half uur lief tegen ze praat, de vraag of kakkerlakken, mieren, of vliegen meer bacterien bij zich dragen (dus: de benodigde insecten vangen op het dock, ze over een agar plaat laten lopen, en kijken wat voor kolonies daarop gaan groeien), enz. Alle leerlingen hadden een grote poster gemaakt en de meesten hadden hun experiment (of foto's ervan) meegenomen en zo hadden we een gezellig science-markt woensdagavond. Heel veel mensen aan boord zijn wezen kijken en hebben ervan genoten. Jeroen had voor lekkere koekjes en scones gezorgd, wat ook erg gewardeerd werd. Vrijdagmorgen heeft de kapitein prijzen uitgedeeld aan de leerlingen die op een bepaald onderdeel het hoogst hadden gescoord (beoordeeld door een officiele jury). Een mooi science-evenement.

Hennie en Jeroen

De sponsortocht is een succes

Beste mensen,

Gehaald! Met moeie benen en een voldaan gevoel is het hoog tijd voor een verslag van de sponsortocht.

Om vier uur 's ochtends ging de wekker. De loopkleding aantrekken en dan wat brood eten voor het ontbijt. Eigenlijk heb je geen trek, want het is nog vroeg op de dag en je hebt de afgelopen dagen al extra gegeten. Om kwart voor vijf verzamelen zich op de kade naast het schip de bestuurders, de hardlopers en de fietsers. De fietsen inladen, tonnen met extra water, persoonlijke tassen en alle mensen. Bovendien loopt er een team mee van 10 Togolese marinemensen: hun twee kleine patrouillevaartuigen liggen naast ons schip. Om kwart over zes parkeren we de 6 landrovers bij de grens tussen Togo en Benin. De lokale bevolking kijkt de ogen uit als we uitstappen. Na een groepsfoto vertrekken we om half zeven vanaf de oostgrens van Togo. De westelijke grens met Ghana ligt 53 km verderop. Al gauw verdwijnen de andere lopers uit het zicht. Zij lopen als onderdeel van een team een veel korte afstand per persoon en kunnen dus een hoger tempo aanhouden.

Na een uurtje op gang komen in een prachtige omgeving en af en toe een dorpje is het juiste tempo gevonden. Vooral langzaam lopen om aan het eind niet tekort te komen. Hennie en Herma, een goede vriendin, wisselen elkaar af op de fiets en vullen af en toe de bidon met drinken bij die ik op mijn rug draag, geven wat te eten aan of een droog loopshirt. De politie was op de hoogte gebracht van onze tocht en besloot ons te helpen. Met wat motoren en twee auto's zetten ze de rijbanen in beide richtingen volledig af. Ik liep achteraan en had dus een staart van enkele kilometers lang toeterende automobilisten. Dat maak je in Nederland niet mee tijdens een wedstrijd....

We leggen per uur gemiddeld 9 kilometer af,. Een laag tempo maar wel een dat we vol kunnen houden. Na 30 kilometer en ruim drie uur bereiken we de buitenwijken van Lome. De natuur houdt op en de stad dient zich aan. De warmte neemt toe. Na de 40 km en vier en een half uur lopen komen we bij de haven. Daar wordt aan de hoofdweg gewerkt en dus wordt alle verkeer over kleine zandpaden gestuurd via enkele omleidingen. De landrover zit vast in de file, de fiets loopt vast in het mulle zand en als loper moet je zigzaggen tussen de vrachtwagens. Het lijkt wel of het boven het zand nog warmer is dan op de asfaltweg.

Na bijna vijf uur gelopen te hebben, passeren we om half 12 de ingang van de haven vlakbij het schip, waar enkele andere bemanningsleden ons aanmoedigen. Nog even wat drinken en dan de laatste 9 kilometer naar de Ghanese grens. Dat stuk had ik al vaak gelopen tijdens de training maar nu is het knokken en afzien. De hitte heeft me te pakken. Ondanks de warmte loop je met kippenvel op de armen, je voelt je misselijk worden en elke stap brandt in je benen. Dat houdt je niet te lang vol. Pauzeren is geen optie, dan kom je nooit meer op gang. Dus maar doorlopen op nog een haalbaar tempo. Ook Hennie is moe van de lange tocht maar houdt vol. De landrover rijdt achter ons om verkeer tegen te houden. Dan de laatste bocht, de grens met Ghana komt in zicht. De aanmoedigers springen uit de landrover en rennen de laatste honderd meter mee op hun slippers. Daar op de grens staat de erehaag van lopers die al waren gefinisht. Een laatste spurt en we zijn er. In totaal 53 km gelopen in 5h45.

Alles doet zeer en je bent heel moe. Na de felicitaties en veel koud drinken terug naar schip om te douchen. Maar dan blijkt het water afgesloten i.v.m. onderhoud aan de leidingen. Met moeite hadden we net een washandje nat... ‘s middags was er een nafeestje om elkaars verhalen en belevenissen te horen.

Via de website is 823 euro gegeven en in de kerk is er met de collecte 1658 euro gegeven, waardoor het totaalbedrag op 2481 euro uitkomt. Met elkaar hebben we op zo via deze sponsortocht heel veel geld kunnen ophalen voor de operaties die we hier aan boord uitvoeren. Dank voor jullie steun en bijdrage. Zonder jullie was niet mogelijk geweest. Wees ervan verzekerd dat er hier veel goed werk verricht kan worden met jullie donaties. Een fotoverslagstaat elders oponze website.

Super bedankt!

Hennie en Jeroen

Hardlopen, wandelen en Mercy Ministries

Beste mensen,

Inmiddels zijn we nu 8 maanden aan boord, waarvan drie maanden alweer in Togo. De weken rijgen zich aaneen met de gewone bezigheden in de keuken en op school. Soms is er ook tijd voor andere activiteiten.

Vorige week woensdag en donderdagochtend was Hennie vrij van school doordat haar leerlingen stage liepen elders op het schip. Die woensdagochtend wilde ik graag nog een lange training hardlopen als voorbereiding op de sponsortocht van komende zaterdag. Hennie kon een fiets lenen en m.b.v. een paar spinnen en een plastic krat kon er eten en drinken mee voor onderweg. We zouden een deel de grote weg volgen en dan een kleiner zandpad dat door de natuur heen kronkelde richting het meer dat ten oosten van de stad ligt. Helaas bleek dat zandpad steeds minder pad te zijn en steeds meer zand en uiteindelijk ook uit te komen in een moerassig gebied dat onbegaanbaar is voor de fiets. We zijn toen teruggelopen naar de grote weg om daar nog wat kilometers te maken. Het is best een luxe om een privé-fietser als begeleiding te hebben. Het nadeel van lopen over een grote weg is dat aardig wat taxi's en motorfietsen vragen of je misschien een lift nodigt hebt. Een blanke die vrijwillig loopt, dat idee kennen ze hier niet. Toen we na vier uur moe, stoffig en bezweet terugkeerden op het schip bleken we enkele uren niet te kunnen douchen...

Afgelopen zaterdag zijn we teruggegaan naar dat gebied waar we moesten omdraaien, maar nu met een Landrover van het schip. Want samen met enkele collega's die ook van wandelen houden wilden we dat moerasgebied te voet verkennen. Eerst met een klein bootje het moeras doorkruisen naar een dorpje en daarvandaan enkele uren wandelen en rondkijken. Het land is mooi maar gortdroog. De foto's geven een aardig beeld van hoe het landschap eruit ziet. Daar komen vrijwel geen blanke mensen en (toch) merk je dat de mensen je vriendelijk groeten. Een mooie dag op pad en een bijzondere kijk op de schoonheid van het land.

Vorige week donderdagochtend zijn Hennie en ik met enkele anderen naar een school geweest voor mentaal gehandicapte kinderen. Er zaten zo'n 40 kinderen in het lokaal van 4-18 jaar oud, met heel verschillend soortige beperkingen. Ze zijn erg blij dat je er bent. We geven ze een hand of een aai over de bol, vertellen een Bijbelverhaal en helpen de kinderen met een kleurplaat. Daarna gaat de muziek aan en komt de bellenblaas te voorschijn. Plezier alom. Gaaf om zo op een heel simpele manier er voor die kinderen te kunnen zijn. En de zaterdagen dat Jeroen werkt gaat Hennie naar het weeshuis, waar we vergelijkbare dingen doen. Dit keer hebben we daar een paar foto's van bijgevoegd.

Sommige patiënten zijn ‘te goed' om nog in een ziekenhuisbed te liggen maar moeten nog wel af en toe op het schip komen voor nabehandeling, bijvoorbeeld het verwisselen van verband. Voor hen is onderkomen geregeld in het zogenaamde Hope centrum, een gebouw op de vaste wal een kilometer van het schip. Jeroen was vrijdagmiddag vrij en is daar met enkele andere bemanningsleden naar toe geweest om met de kinderen te spelen. Zelfde recept: aandacht voor de kinderen en een spelletje met ze spelen is geweldig.

De komende week doet Jeroen het qua lopen rustig aan om uit te rusten voor de sponsortocht van komende zaterdag. In totaal 7 teams zullen in estafette-vorm lopen van Benin naar Ghana, de afstand van 55 km. Ik ben de enige die de gehele afstand zal lopen, de andere teams bestaan uit 2 tot 10 mensen. We hebben enkele landrovers van het schip mee als mobiele koek-en-zopie. Hennie en Herma zullen afwisselend met mij meefietsen en eten, drinken en een schoon loopshirt meenemen op de fiets. Ik hoef het gelukkig niet alleen te doen. Het is gaaf om te zien dat de teller op actiepagina voor deze sponsortocht (http://www.time-togo.igive.nu/) al over de 500 euro heen is. Dat betekent dat jullie met elkaar al genoeg geld hebben gegven om een complexe tumor-operatie uit te voeren. Geweldig!

groetjes Jeroen en Hennie

De missie is gestart.

Beste mensen,

Hier is weer een verhaal uit Afrika. De tijd vliegt hier. Bij Hennie op school is het deze week toetsweek. Dit betekent dat de tweede helft van het schooljaar alweer halverwege is! De week na de toetsweek gaan alle middelbare scholieren op het schip een week stage lopen. Sommige in het ziekenhuis, andere in de winkels of de keuken. Daar hebben de kinderen veel zin in. En wellicht wordt dat voor hun docenten ook even een relaxtere week :-).

De basisschoolkinderen hebben de afgelopen tijd geleerd over de levencycli van dieren. Toen heb ik gezegd:'Had ik nu maar een rups', want ja, huisdieren, daar doen we op het schip niet aan. De dag daarna at ik een paar blaadjes sla bij m'n maaltijd en tussen de blaadje vond ik een klein rupsje (van ongeveer een cm lang). We hebben hem op school goed verzorgd met dagelijks verse sla en komkommer en hij is gegroeid tot zo'n 3 cm. Echter, vorig weekend waren we een nachtje weg en toen ik maandag bij ‘Katy the caterpillar' ging kijken, vonden we geen rups meer tussen de slablaadjes, maar wel een gaatje in het papier waarmee zijn potje was afgedekt... Nu hopen we dat er heel binnenkort een vlinder door m'n lokaal vliegt...

De afgelopen weken hebben we ook wat meer van het land Togo kunnen bekijken. Vorige weekend zijn we naar Kpalimé geweest, een plaats zo'n 160 km landinwaarts, omgeven door heuvels. We waren meegenodigd door een gezellige groep mensen en hebben lekker gewandeld en van de natuur genoten. Het was lekker om zo even van het schip te zijn.

Ook zijn we laatst op een zaterdag een stukje richting Benin gereden. In Agbodrafo hebben we een huis bezocht waar de Portugesen na de afschaffing van de slavernij nog stiekem slaven verzamelden om te verschepen. Dat was indrukwekkend. Ook hebben een stuk langs het strand gelopen en gezien hoe lokale vissers hun netten op het strand trokken. Hier merken de mensen dat de zee leger wordt: de vangsten nemen af en dat is zorgelijk als je voor je levensonderhoud afhankelijk bent van wat je vangt.

Verder gaat Hennie eens per twee weken met een groep van 18 Mercyshippers naar een weeshuis: Maison Bethany. Daar vertellen we een Bijbelverhaal, zingen we een paar liedjes, maken we een werkje of kleurplaat en daarna spelen we met de kinderen. Erg leuk om de doen.
Inmiddels is het in het ziekenhuis weer een hele bedrijvigheid en is ook het ‘be friend with a patient' programma gestart. Hennie bezoekt nu dagelijks een 18-jarige Ghanese jonge vrouw die de littekens van brandwonden is geopereerd. Het is gaaf om zo met iemand een band op te bouwen en dagelijks even het ziekenhuis in te lopen.

Naast het werk in de keuken kan Jeroen hier ook hardlopen. De lange boulevard langs het strand op weg naar de stad zelf is een prima stukje om te lopen. Mijn hardloophobby zou ik ook graag inzetten om geld in te zamelen voor Mercy ships onder de actienaam Time ToGo. Alle medische operaties en behandelingen die we uitvoeren aan boord en alle projecten op de vaste wal worden betaald uit donaties.

Het is tijd om voor Togo in actie te komen (to go). Togo is 55 km breed, van de oostgrens van Togo met Benin naar de westelijke grens met Ghana. Die afstand wil ik hardlopend in één keer afleggen. Dit is dus een tocht van 55 km waar ik een uur of vijf over zal doen. Dat is langer dan een maraton en bovendien is het Afrikaans warm met temperaturen rond de 35 °C. De route is te zien via http://www.gmap-pedometer.com/?r=5330291.De tocht staat gepland voor zaterdag 31 maart, met als uitwijkddatum zaterdag 21 april. Hiervoor vraag ik jullie om mij te sponsoren. Met jullie donaties kunnen we het volgende bereiken:

€ 20 een oogonderzoek of een tandartsbehandeling
€ 35 vier weken landbouwtraining
€ 40 een patiënt 24 uur aan boord
€ 50,- een staaroperatie
€ 105 een oogoperatie
€ 480 een complexe tumoroperatie
€ 2300 de aanleg van een waterput

Als jullie mij willen sponseren, kun je de donatie naar Mercy Ships overmaken op twee manieren:
• online via de actiepagina http://time-togo.igive.nu/
• per giro 1990184 t.n.v. Stichting Mercy Ships Holland te Rotterdam o.v.v. Time ToGo.

Zouden jullie bovendien de actie en de bijbehorende actipagina zo veel mogelijk bekendheid willen geven ? Hoe meer mensen hiervan weten, des te groter zal de opbrengst worden. Giften aan Mercy Ships zijn belasting aftreekbaar.

De laatste vier maanden aan boord zijn aangebroken. Helaas kunnen we jullie niet een rondleiding geven op het schip of meenemen voor een bezoek aan het ziekenhuis om van de patienten zelf te horen wat dit schip voor hen betekent.

Wees ervan verzekerd dat jullie gebed, aandacht en financiele steun hier heel letterlijk levens veranderen. Mensen kunnen na een operatie weer lopen, anderen kunnen weer zien. Een vrouw kon na twintig jaar eindelijk weer haar ogen gebruiken. Toen ze zichzelf zag in de spiegel, was ze verbaasd: ze had er niet bij stil gestaan dat ze ouder was geworden. Kinderen die geholpen zijn aan hun hazenlip worden niet langer verstopt en opgesloten maar kunnen weer naar school en op straat spelen. Tumoren die mensen misvormen worden verwijderd waardoor mensen weer deel kunnen zijn van de samenleving. Onder het kopje ‘video's' op deze website hebben we een filmpje gezet dat laat zien hoe ingrijpend die veranderingen kunnen zijn.

Een hartelijke groet,

Hennie en Jeroen

De screening

Beste mensen,

De screening vorige week woensdag was een indrukwekkende dag. Gelukkig is de dag goed en ordelijk verlopen, mede dankzij jullie steun en gebed. Dank jullie wel daarvoor!

De screening vond plaats in het voetbalstadion. Iedere patiënt staat voor de toeggangspoort in een lange rij, sommige stonden de avond ervoor al te wachten om maar aan de beurt te komen. Mercy-Shippers lopen al langs de rij om de patiënten eruit te halen met aandoeningen nu niet geholpen kunnen worden zodat die mensen niet voor niets staan te wachten. Van de ruim 4000 mensen voor de poort kwamen er 1600 door deze voor-voorselectie. Vervolgens komen ze bij de eerste poort en dan krijgen ze een klein kaartje met een persoonlijk nummer uitgedeeld. Daarna schuift de rij op naar de voor-selectie, waar een verpleegkundige samen met een vertalerbekijken of de aandoening behandelbaar kan zijn is. Zo ja, dan gaat de patiënt verder het stadion in. Zo niet, dan worden ze door een bemanningslid ge-escorteerd naar de gebedsboom (waar voor en met de patienten kan worden gebeden) en daarvandaan naar de uitgang.

Van de mensen die we misschien wel kunnen helpen worden vervolgens hun persoonlijke gegevens als naam, adres en woonplaats en geboortedatum genoteerd (voor zover ze die weten). Daarna vindt er op een volgend punt een medisch interview plaats omtrent de medische geschiedenis van de patiënt en ook wordt er een kort medisch onderzoek uitgevoerd (bloeddruk, hartslag, gewicht, temperatuur, etc). Daarna bekijkt de gespecialiseerde arts de patiënt om uiteindelijk te bepalen of iemand operabel is. De tocht wordt afgesloten in de laatste zaal, waar bijvoorbeeld de apotheek en het laboratorium extra informatie kunnen inwinnen omtrent de zieke. Bovendien wordt er van de patient een foto genomen die later als referentiepunt kan dienen. Daarna verlaten de patiënten het stadion. Bij elk gesprek tussen een patiënt en een medisch medewerker zit een dagwerker als vertaler en tussen elk station wordt een patiënt begeleid door een bemanningslid. Je kunt je voorstellen dat daar veel menskracht voor nodig is. Uiteindelijk hebben we bijna 500 patiënten overgehouden aan deze dag. Dat lijkt misschien niet veel, maar er zijn ook patienten die vorig jaar zijn geholpen en nu een vervolgbehandeling krijgen en bovendien zijn er ook in het noorden van Togo patienten geselecteerd voor een operatie. De screeningen voor oog- en tandaandoeningen zijn veel kleinschaliger en vinden elke week plaats, deze grote chirurgische screening slechts eenmaal.

Voor ons betekende dit ontbijten om 3:30 in de eetzaal, en de verse donuts die ons toch al tegenstaan leken ons nog minder aantrekkelijk. Liever een boterham en een schaaltje yoghurt. Dan in de landrovers en met twaalf wagens in konvooi naar het stadion, een half uur rijden. Jeroen heeft de eerste twee uur 's ochtends meegeholpen met het verdelen van de dagwerkers over de verschillende screeningpunten in het stadion. Dat betekent dat je deze lokale mensen welkom heet en begeleidt naar hun werkplek. Toen dat geregeld was, heb ik ik allerlei hand en spandiensten verricht daar waar nodig. Mensen escorteren na afloop van de voor-selectie als ze te horen hebben gekregen dat we ze niet kunnen behandelen, helpen bij de de toegangspoort, helpen als medisch vertaler, enz. Dan blijkt opnieuw hoe het wordt gewaardeerd door medici en patiënten die je begeleidt hoe handig het is als je in het Frans kunt communiceren. Dan kun je ook mensen echt op hun gemak stellen en een gesprek voeren. Aan het einde van de middag heb ik geholpen met het afbreken, schoonmaken en opruimen van het terrein. Wat wel grappig was tijdens een interview dat ik vertaalde, was een patiënt die ontkennend antwoordde op de vraag of hij wel eens buikpijn had. Even later kreeg hij de vraag of hij ook medicijnen gebruikte. Dat was wel zo, namelijk een tube met geel-rode inhoud waar hij de naam niet van wist en dat goed hielp tegen buikpijn. Aha.

Tegen zes uur ' ochtends kwam ook Hennie aan en zij heeft eerst s' ochtends geholpen als zaalwacht bij het lab in het opvangen van mensen die net bij de arts vandaan kwamen en voor wie nog aanvullend onderzoek nodig is. Zo heeft ze bijvoorbeeld kunnen regelen dat een buisje met bloed voor spoedonderzoek naar het schip kon worden gebracht. Alle mensen die in aanmerking komen voor de operatie krijgen bij de apotheek ijzer en voedingssupplementen uitgedeeld. De mensen met grote tumoren gaan ook langs de radiologie om een afspraak te maken voor verder onderzoek aan boord. Bovendien wordt een aids-test afgenomen. ‘s Middags heeft ze vooral gewerkt als patiënt-escort. Sommige mensen zijn zo misvormd dat ze al jarenlang niet worden aangekeken en genegeerd. Als je ze dan -tijdens zo'n escorte-moment- een hand geeft, aankijkt, welkom heet, en vraagt naar hun naam is dat een bijzonder moment voor hen. Ook als uiteindelijk blijkt dat we ze niet kunnen helpen, dan nog zullen ze dat moment van aandacht kunnen herinneren. Hennie spreekt voldoende Frans om met de patiënten te kunnen converseren.

Het viel ons op hoe ordelijk en rustig de screening is verlopen. Mensen moeten veel wachten voordat ze naar binnen kunnen, ze zijn zenuwachtig om te weten of ze geholpen kunnen worden, ze moeten lang wachten tussen de verschillende stations en soms is dat in de brandende zon en warmte. Maar dat geduld hebben ze. Het was bijzonder om te zien groot verschil een een klein gebaar of aanraking al kan maken in het leven van iemand. We hadden op folders wel gezien welke vreemde aandoeningen mensen soms hebben maar nu zie je echt mensen lopen met ernstige verminkingen. We werken allebei aan boord niet in het ziekenhuis zelf en juist tijdens de screening zie je de ellende pas goed maar mensen mee moeten leven (of aan dood gaan). Het was een dag om nooit meer te vergeten. We hebben gezien bij de mensen van gisteren wat geduld is. Kinderen spelen met niet meer dan wat zand terwijl ze moeten wachten. Mensen hier gaan uit van wat wel kan en genieten van kleine dingen terwijl wij soms juist mopperen op de kleine dingen. We kunnen veel van deze mensen leren. Maar toen we uiteindelijk thuiskwamen, waren de batterijen wel leeg. Een goede douche om al het stof weg te spoelen en een lekker bord eten waren wel erg prettig. Daarna ging vlot het licht uit. Zowel de lamp in onze hut als bij ons zelf.

Inmiddels is de screening al weer anderhalve week geleden. Er is al weer een volle week geopereerd en het begint weer gezellig druk te worden in het ziekenhuis. Ons verhaal heeft even op zich laten wachten omdat de afgelopen week meer in het teken stond van de grote zorgen rondom Hennie's moeder. Gelukkig lijkt het weer een heel klein beetje beter te gaan. In alles wat we hier doen en laten worden we zo toch steeds weer en meer bepaald bij onze afhankelijkheid van de Here God, op wie we vertrouwen en die we dankbaar zijn voor dit fantastische avontuur in Afrika. Foto's van de screening staan op de foto-afdeling van onze website een korte video-impressie onder het kopje ' video's'.

Groeten
Hennie en Jeroen.

Een op de vijf wordt geen vijf...

Beste mensen,

Eerst wat achtergrondinformatie over Togo. In de zeventiende eeuw werden vanuit Togo slaven naar het westen vervoerd. In 1884 werd het land een kolonie van Duitsland. Aan het begin van de eerste wereldoorlog werd het land verdeeld tussen Frankrijk en Engeland. Het Britse deel is later toegevoegd aan Ghana. Frankrijk verleende Togo onafhankelijkheid in 1960. In 1967 nam legerbaas Eyadema de macht over en schafte alle politieke partijen af. Pas in 1991 werd dit verbod teruggedraaid en een jaar later was er een grondwet maar daaraan werd geen belang gehecht door de overheid. Toen Eyadema overleed in 2005 nam zijn zoon de macht over. Volgens de oppositie zijn die verkiezingen niet eerlijk verlopen en hebben ze het leven gekost van vijfhonderd mensen. Ruim 400.000 inwoners zijn toen het land ontvlucht.

De Verenigde Naties heeft een lijst gemaakt waarin alle 182 landen in de wereld worden gerangschikt op basis van armoede, analfabetisme, onderwijs en levensverwachting. Nederland is gestegen van plaats zeven naar drie. Togo vind je pas op plaats 162. De volgende cijfers geven het contrast duidelijk aan.

TOGO Nederland

De levensverwachting bij de geboorte: 57 jaar 80 jaar

Het gemiddelde dagelijkse inkomen: 2 dollar 100 dollar

Aantal tandartsen per inwoner 1 per 333.333 inwoners 1 per 1862 inwoners

Aantal artsen per inwoner 1 per 18.868 inwoners 1 per 271 inwoners

Haalt de 5 verjaardag niet is in 1 per 5 kinderen 1 per 250 kinderen

Inwoners onder de armoede grens 1 op elke 2,5 inwoner vrijwel geen

Correct lichaamsgewicht: 1 op 4 ondergewicht 1 op de 8 overgewicht.

Wat kun je betekenen in zo’n land? Zaterdag zijn we met twee auto’s vol naar Maison Bethany geweest, een kindertehuis in Lome. Daar leven en wonen een dertigtal kinderen tussen de 0 en 18 jaar die geen ouders meer hebben. In dat kindertehuis wonen ze, hebben ze een slaapplek, krijgen ze wat te eten en gelukkig gaan ze ook naar school. Mercy Ships heeft goede contacten met dit tehuis en gaat elke zaterdag daarheen om gezelligheid en animatie te brengen. De kinderen genieten intens van een arm om hen heen, op schoot zitten, luisteren naar en verhaal, knippen en plakken en een spel spelen. Hennie zal samen met een collega het teamleider worden van het tweewekelijkse bezoek aan dit weeshuis op de zaterdagen dat Jeroen werkt. Bijzonder om deze kinderen te zien glunderen: ze hebben veel minder dan wij maar ze genieten meer van wat ze wel hebben. Welvaart bepaalt niet altijd welzijn.

Zondag gingen we naar dezelfde kerk als vorige week en de week daarvoor. Vertrek om zeven uur met twee auto’s vol (en voor iedereen een zelfgebakken muffin als ontbijt) en de dienst begon om acht uur. Als eerbetoon krijg je een plaats op het podium aangeboden. En zo’n dienst is indrukwekkend: Afrikanen laten duidelijk hun blijdschap zien via dans en muziek. Togo is Franstalig maar een deel van de mensen spreekt enkel de lokale taal Ewe. De dominee (s)preekt Frans en wordt vertaald naar Ewe (door een lokaal iemand) voor de gemeente en naar het Engels (door Jeroen) voor de bemanningsleden die mee zijn. Mike Jacobsen organiseert het bezoek aan deze kerk en hij kreeg ingefluisterd door de dominee dat hij die dag zou spreken. Dat gaat natuurlijk in het Engels dus dat wordt ook weer vertaald naar het Frans (door Jeroen) en het Ewe. Toen om 9.30 uur de dienst afgelopen was, nodigde de dominee ons uit om zijn andere kerk te zien. Daar was de dienst net begonnen en we konden zo aanschuiven. Zijn preek van 5 minuten duurde maar een half uurtje naar het Frans (door Jeroen) en het Ewe. Na vier uur simultaan vertalen tussen het Frans en het Engels had mijn hoofd last van kortsluiting.

Maar het is hartverwarmend te zien hoe blij de mensen zijn met onze betrokkenheid. Ze zijn belangstellend en willen dolgraag kennis met je maken. Ze zijn blij met de zorg die we als ziekenhuisschip brengen naar dit land. Het is ons voornemen om elk vrije zondag samen hier naar de kerk te gaan om zo een relatie op te bouwen.

Komende woensdag zal de grote screening plaatsvinden in het voetbalstadion van Lome. Daar komen duizenden mensen die allemaal geholpen willen worden terwijl we velen niet kunnen helpen. Ook al zijn we een ziekenhuisschip ziekenhuis, we kunnen niet iedere aandoening behandelen en we zullen dus veel mensen moeten teleurstellen. Elke patient krijgt tijdens de tocht door het stadion langs de verschillende screeninglocaties een bemanningslid als begeleider. Hennie zal een van deze begeleiders zijn. Jeroen wordt ingezet in het vertaalteam, samen met lokale mensen. De screening duurt van zonsopgang tot aan het begin van de avond. Een dubbel gevoel: gaaf om mensen te kunnen helpen maar wat een verdriet voor de patienten die we moeten teleurstellen. Woensdag wordt heftig. Een lange dag, want we beginnen om 5 uur ’s morgen en we zullen veel zien en meemaken. Wilt u bidden voor de mensen die naar de screening komen? Gebedspunten zijn dat de mensen die we kunnen helpen wel komen en degenen die we niet kunnen helpen niet en voor wijsheid, geduld en kracht bij de bemanning.

Nu er weer heel wat verpleegsters en andere medisch personeel is gearriveerd, was er vanavond open huis in het ziekenhuis. We mochten de OK’s, sterilisatieruimten en eigenlijk alles bekijken. Hennie heeft een pop geintubeerd, een infuus gezet in een nep-ader met ketchup, en een staaroperatie uitgevoerd op een knuffelpapegaai. Dinsdagochtend hebben we een brand-oefening waarbij ook het ziekenhuis mee moet oefenen. De kinderen van de school en andere vrijwilligers (onder wie) gaan voor patient spelen...

Groeten

Hennie en Jeroen

Time ToGo

Beste mensen,

De titel van dit verhaal is dubbelzinnig. We verblijven tot en met de maand juni in Togo, in de hoofdstad Lome. Maar het is ook ‘time to go', want volgende week gaat het ziekenhuis weer open. Er wordt hard gewerkt om alles voor te bereiden. Het ziekenhuis is schoongemaakt, de verpleegzalen worden weer ingericht, op de kade naast het schip zijn de tenten opgebouwd voor het preoperatief gessprek en ook voor de oogkliniek. Ruim honderdvijftig nieuwe bemanningsleden verwelkomen we de komende twee weken. Ook zijn er weer ruim 200 lokale mensen die helpen met het werk op het schip, bijvoorbeeld in de keuken, bij de technische afdelingen maar ook in het ziekenhuis. Aan alles merk je dat het schip weer tot leven komt.

Vorige week hebben Hennie en ik een Hollands diner gekookt. Voor de veertien Nederlanders aan boord hadden we een pan erwtensoep gekookt, een waldorfsalade gemaakt, pistoletjes gebakken en als dessert appeltaartpudding en slagroomsoesjes. Gezellig om samen te tafelen en elkaar te ontmoeten. We hebben niet voor niets de knolselderij langs de douana van Ghana gesmokkeld. De rookworst die ons was opgestuurd heeft een waardig einde gekend...

In de keuken merken we dat het aantal mensen aan boord weer toenemeent. We bereiden dagelijks meer maaltijden. Op volle productie bereiden we per dag 1200 maaltijden. De laatste weken had ik de gelegenheid om wat te bakken. Zo heb ik kruidkoek gebakken, muffins en twee keer een crumble. Deze week wilde ik een krentenbollenrecept uittesten op kleine schaal als test en die werden met smaak gegeten door Hennies collega's, dus dat recept is een blijvertje. Misschien maar eens maken voor de hele boot. Laatst hadden we brood dat al wat oud was geworden verwerkt tot pizza'tjes door de sneden te beleggen met tomatenpuree, kruiden, reepjes vlees en geraspte kaas. Even onder de grill en smullen maar. Alle 150 boordpizza'tjes waren op...

Vorige week zaterdag zijn we met twee collega's van Jeroen en de crew nurse te voet op verkenning geweest in de stad Lome. Er loopt een lange, brede autoweg van de haven langs het strand naar de stad toe en die weg is prima te belopen. Eerst naar de markt en gewoon rondkijken naar de mensen, de kraampjes, de drukte en de levendigheid op straat. Er is van alles te koop: groeten, fruit, kleding, kantoorartikelen, vlees, etc. We hebben wat groenten gekocht en zelfs enkele radijsjes. Daarna zijn we doorgelopen naar het voormalige presidentiele paleis en de regeringsgebouwen om uiteindelijk via de boulevard weer terug te lopen naar het schip. Totale afstand 21 km en vijf stoffige bezwete tevreden mensen. Wat opvalt is dat vaak taxi's stoppen om ons te vragen waar we heen gaan. Witte mensen die wandelen staat blijkbaar gelijk aan ‘die hebben een taxi nodig'.

Vorige week zondag zijn we met de familie Jacobsen, een bevriend gezin, meegeweest naar een lokale kerk net ten noorden van de stad. De vader van dat gezin is pastor en het gezin bezocht de kerk ook al eerder. Ze vermoedden dat de dienst om tien uur zou beginnen en arriveerden er om half tien. We werden uitgebreid en hartelijk welkom geheten en kregen stoelen op het podium toegewezen. Tijdens de dienst wordt er Frans en een lokale taal gesproken, dus zal ik als vertaler gaan werken als pa Jacobsen preekt. En ik word dan weer vertaald naar de lokale taal toe. Het bleek echter dat dit jaar de diensten beginnen om acht uur en om tien uur afgelopen zijn, dus zoveel kerkdienst was er niet meer over. Het is onze bedoeling om de zondagen dat Jeroen niet hoeft te werken mee te gaan naar deze gemeente. De andere zondagen gaan we naar de dienst in ons ziekenhuis aan boord.

We hebben allebei nu toestemming om met de Landrovers op pad te mogen. Als de auto's niet nodig zijn voor zakendoeleinden kun je ze een keer lenen voor een priveritje. In ruil hiervoor wordt er van je verwacht dat je meedraait in het team dat mensen brengt en haalt van het vliegveld. We vinden het beide wel prettig een keer auto te rijden en ook voor uitstapjes is het handig een keer de auto te kunnen lenen.

Hennie heeft de eerste twee weken lesgeven er al weer opzitten. Verschillende klassen leren momenteel over het zonnestelsel. Daarom heb ik met twee van m'n 12-jarige leerlingen een model gemaakt aan het plafond: een lampje uit een microscoop, een gyroscoop is met blauwe klei, groen papier en witte ‘buddies' omgebouwd tot aarde en maan. Deze hangen samen aan een hoepel, zodat ze om de zon kunnen bewegen. Mercurius, Venus en Mars zijn ook kleine balletjes klei, terwijl Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus grote ballen of ballonnen zijn (waarvan de laatste in het lokaal van een collaga hangt, omdat de ‘big room' te klein is). In het Engels leer ik aan de kinderen 'My very energetic mother just served us nine pizza's', in plaats van 'Mijn vader at meestal spruitjes uit Nieuwe Pekela'. Verder heb ik met een klas mooie kristallen gegroeid en heb ik er twee nieuwe vrienden bij... (zie fotoserie).

Voor de rest genieten we van het warme weer, van het sporten, van een boek op het dek (al dan niet in de uit NL meegebrachte hangmat), van een kop koffie drinken met iemand en van e-mails en telefoontjes vanuit NL. Soms kijken we 's avonds op de laptop naar een aflevering van de pelgrimscode of naar een ‘Keuringsdienst van Waarde' (bedankt mama voor het opnemen!).

Groetjes

Hennie en Jeroen.

Doei Nederland, welkom Togo.

Beste mensen,

Afgelopen maandag 02 januari zijn we vanuit Nederland weer teruggevlogen naar Accra in Ghana. We kijken dankbaar terug op de bijzondere dagen die we met familie en vrienden hebben doorgebracht. Voor ons was het bijzonder om veel van jullie in het echt weer te ontmoeten en te horen wat jullie in Nederland te beleven. Tegelijkertijd moesten we ook opnieuw afscheid nemen en beseffen we dat we in slechts twee weken helaas niet iedereen hebben kunnen opzoeken.
Wat direct opviel na de landing 's avonds is het verschil in temperatuur. Het mag dan in Nederland volgens sommigen niet niet voldoende winter zijn, de zomerse temperatuur hier bevalt ons een stuk beter!
Woensdag zijn we samen met met Herma nog naar Accra geweest om de stad te bekijken. Met het openbaar-vervoer-busje ben je in bijna een uur voor 50 cent per persoon op de plaats van bestemming, dus daar word je niet arm van. Bovendien keerde een van de voorste passagiers zich tijdens de rit om en begon hij te preken en zingen. Terug met de taxi was een rit van anderhalf uur en dat koste wel iets meer: 5 euro per persoon. Heel anders dan Nederlandse prijzen. We hebben het Independence Square gezien, langs het strand gelopen en de lokale markt bezocht voor wat boodschappen. Ghana is beter ontwikkeld dan Sierra Leone, maar toch kom je ook hier nog weer hele arme wijken tegen, vlakbij grote banken en kantoorgebouwen. Wat opvalt is de geur op straat. Doordat veel artikelen en etenswaren op straat staan uitgestald en worden verkocht, is op de straat geur veel nadrukkelijker aanwezig. Combineer dat met de warmte en de drukte en dan weet je dat je na een dag op pad hard toe bent aan een douche, schone kleren en een goede nacht slaap.
Volgende week koken we een driegangen wintermenu voor de Nederlanders aan boord: erwtensoep, roggebrood, waldorfsalade en een verrassingsdessert.Vanuit Nederland hebben we een knolselderij en spliterwten meegesmokkeld en een rookworst hadden we ontvangen in een pakket van familie. Snert in korte broek.....
Donderdag zijn we gevaren van Ghana naar Lome, Togo, waar ze zullen liggen tot half juni. De komende twee weken worden gebruikt om het ziekenhuis weer uit te pakken en om het personeel (dat voor een groot deel uit nieuwe tijdelijke mensen bestaat) klaar te stomen. Hennie begint maandag aan het tweede halfjaar met haar klassen en in de keuken zullen we binnenkort de nieuwe lokale krachten verwelkomen. Jeroen heeft een aanvraag ingediend om in Togo met de Landrovers te mogen rijden, zodat we die kunnen gebruiken voor uitstapjes.
Kortom, we hebben genoten van de gezelligheid in Nederland maar het is goed om weer thuis te komen op het schip. We hebben er zin in om weer de draad hier op te pakken. Vandaag hebben we op school alles weer uitgepakt na het varen en vanavond stond er weer echte kruidkoek op het buffet...

Groetjes Jeroen en Hennie