Inmiddels is Jeroen weer aardig hersteld van zijn hardloopavontuur (traplopen gaat weer probleemloos, hardlopen doet hij toch nog maar even niet) en tikt de klok in de keuken, op school en in het ziekenhuis rustig verder.

Vorig weekend hebben we op het schip pasen gevierd. Donderdagavond begonnen we al met ruimtes en tijd voor meditatie en gebed en vrijdagmorgen hadden we een dienst waarbij iedereen z'n gebeden op een groot kruis mocht spijkeren. Vrijdagavond werd er een musical opgevoerd door scheepsgenoten en op zaterdag hebben we met een groep Nederlanders genoten van een een dag op het strand. Op zondag hadden we meerdere diensten en een uitgebreide brunch en op maandag hadden we een extra dag vrij (behalve Jeroen).

We hebben een deel van onze vrije tijd dat weekend gebruikt om een paar keer naar het HOPE Centre te gaan. Daar verbleef Jemima, de patient die ik in het ziekenhuis bezocht. En inmiddels zijn daar ook de vrouwen aangekomen die een VVF operatie moeten ondergaan, omdat ze door een problematische bevalling incontinent zijn geraakt. Deze vrouwen zijn vaak door hun gemeenschap verstoten vanwege de geur die ze bij zich dragen. Dat ze nu met z'n allen bij elkaar zijn en zien dat ze niet de enige zijn met dergelijke problemen is al een eerste stap in hun psychische genezingsproces. Inmiddels zijn de eerste van deze vrouwen geopereerd en verblijven er al verschillende in het ziekenhuis in afwachting van hun operatie.

Ik (Hennie) ben nu een paar keer beneden in het ziekenhuis bij deze vrouwen op bezoek geweest. Dat is echt een hele speciale ervaring. Vanavond lagen ze bijvoorbeeld allemaal in bed te dommelen. Wellicht meer uit verveling dan vermoeidheid. Ik heb een praatje met een paar gemaakt (sommigen spreken wat frans), anderen helemaal niet. Op een andere zaal waar veel kinderen zijn heb ik een spelletje kunnen lenen: plastic visjes in een ronddraaiende vijver die dan om de beurt hun bek openen, zodat je ze eruit kunt vissen terwijl de wijsjes vrolijk doortingelen. Ik begon met een patient en al snel zaten de meesten rechtop in bed te kijken. Een paar tienermeisjes melden zich al snel bij het bed waar ik zat en zaten lachend te spelen met hun kleine hengeltjes. Een andere vrouw was te ziek voor dat soort ongein, maar werd blij van een knuffel een een slokje water. Het is heel gaaf om zonder officieel in het ziekenhuis te werken zo bij de kerntaak van Mercy Ships betrokken te kunnen zijn.

Afgelopen woensdagavond hadden we op school de Science Fair. Dat was een erg geslaagde avond. M'n leerlingen hadden allemaal in de afgelopen twee maanden een soort ‘zelfstandig onderzoek' of ‘profielwerkstuk' gemaakt voor science: een onderwerp gekozen, daarover informatie gezocht en een experiment ontworpen en uitgevoerd. Het was intensief om dat proces te begeleiden, maar ook wel erg leuk. Elke leerling had een onderwerp gekozen wat hem of haar interesseerde. Een paar voorbeelden waren: wat het kijken van verschillende typen films met je hardslag doet, of caffeine je typsnelheid beinvloed, of planten beter groeien als je dagelijks een half uur lief tegen ze praat, de vraag of kakkerlakken, mieren, of vliegen meer bacterien bij zich dragen (dus: de benodigde insecten vangen op het dock, ze over een agar plaat laten lopen, en kijken wat voor kolonies daarop gaan groeien), enz. Alle leerlingen hadden een grote poster gemaakt en de meesten hadden hun experiment (of foto's ervan) meegenomen en zo hadden we een gezellig science-markt woensdagavond. Heel veel mensen aan boord zijn wezen kijken en hebben ervan genoten. Jeroen had voor lekkere koekjes en scones gezorgd, wat ook erg gewardeerd werd. Vrijdagmorgen heeft de kapitein prijzen uitgedeeld aan de leerlingen die op een bepaald onderdeel het hoogst hadden gescoord (beoordeeld door een officiele jury). Een mooi science-evenement.

Hennie en Jeroen