Beste mensen,

Inmiddels zijn we nu 8 maanden aan boord, waarvan drie maanden alweer in Togo. De weken rijgen zich aaneen met de gewone bezigheden in de keuken en op school. Soms is er ook tijd voor andere activiteiten.

Vorige week woensdag en donderdagochtend was Hennie vrij van school doordat haar leerlingen stage liepen elders op het schip. Die woensdagochtend wilde ik graag nog een lange training hardlopen als voorbereiding op de sponsortocht van komende zaterdag. Hennie kon een fiets lenen en m.b.v. een paar spinnen en een plastic krat kon er eten en drinken mee voor onderweg. We zouden een deel de grote weg volgen en dan een kleiner zandpad dat door de natuur heen kronkelde richting het meer dat ten oosten van de stad ligt. Helaas bleek dat zandpad steeds minder pad te zijn en steeds meer zand en uiteindelijk ook uit te komen in een moerassig gebied dat onbegaanbaar is voor de fiets. We zijn toen teruggelopen naar de grote weg om daar nog wat kilometers te maken. Het is best een luxe om een privé-fietser als begeleiding te hebben. Het nadeel van lopen over een grote weg is dat aardig wat taxi's en motorfietsen vragen of je misschien een lift nodigt hebt. Een blanke die vrijwillig loopt, dat idee kennen ze hier niet. Toen we na vier uur moe, stoffig en bezweet terugkeerden op het schip bleken we enkele uren niet te kunnen douchen...

Afgelopen zaterdag zijn we teruggegaan naar dat gebied waar we moesten omdraaien, maar nu met een Landrover van het schip. Want samen met enkele collega's die ook van wandelen houden wilden we dat moerasgebied te voet verkennen. Eerst met een klein bootje het moeras doorkruisen naar een dorpje en daarvandaan enkele uren wandelen en rondkijken. Het land is mooi maar gortdroog. De foto's geven een aardig beeld van hoe het landschap eruit ziet. Daar komen vrijwel geen blanke mensen en (toch) merk je dat de mensen je vriendelijk groeten. Een mooie dag op pad en een bijzondere kijk op de schoonheid van het land.

Vorige week donderdagochtend zijn Hennie en ik met enkele anderen naar een school geweest voor mentaal gehandicapte kinderen. Er zaten zo'n 40 kinderen in het lokaal van 4-18 jaar oud, met heel verschillend soortige beperkingen. Ze zijn erg blij dat je er bent. We geven ze een hand of een aai over de bol, vertellen een Bijbelverhaal en helpen de kinderen met een kleurplaat. Daarna gaat de muziek aan en komt de bellenblaas te voorschijn. Plezier alom. Gaaf om zo op een heel simpele manier er voor die kinderen te kunnen zijn. En de zaterdagen dat Jeroen werkt gaat Hennie naar het weeshuis, waar we vergelijkbare dingen doen. Dit keer hebben we daar een paar foto's van bijgevoegd.

Sommige patiënten zijn ‘te goed' om nog in een ziekenhuisbed te liggen maar moeten nog wel af en toe op het schip komen voor nabehandeling, bijvoorbeeld het verwisselen van verband. Voor hen is onderkomen geregeld in het zogenaamde Hope centrum, een gebouw op de vaste wal een kilometer van het schip. Jeroen was vrijdagmiddag vrij en is daar met enkele andere bemanningsleden naar toe geweest om met de kinderen te spelen. Zelfde recept: aandacht voor de kinderen en een spelletje met ze spelen is geweldig.

De komende week doet Jeroen het qua lopen rustig aan om uit te rusten voor de sponsortocht van komende zaterdag. In totaal 7 teams zullen in estafette-vorm lopen van Benin naar Ghana, de afstand van 55 km. Ik ben de enige die de gehele afstand zal lopen, de andere teams bestaan uit 2 tot 10 mensen. We hebben enkele landrovers van het schip mee als mobiele koek-en-zopie. Hennie en Herma zullen afwisselend met mij meefietsen en eten, drinken en een schoon loopshirt meenemen op de fiets. Ik hoef het gelukkig niet alleen te doen. Het is gaaf om te zien dat de teller op actiepagina voor deze sponsortocht (http://www.time-togo.igive.nu/) al over de 500 euro heen is. Dat betekent dat jullie met elkaar al genoeg geld hebben gegven om een complexe tumor-operatie uit te voeren. Geweldig!

groetjes Jeroen en Hennie