Beste mensen,

De screening vorige week woensdag was een indrukwekkende dag. Gelukkig is de dag goed en ordelijk verlopen, mede dankzij jullie steun en gebed. Dank jullie wel daarvoor!

De screening vond plaats in het voetbalstadion. Iedere patiënt staat voor de toeggangspoort in een lange rij, sommige stonden de avond ervoor al te wachten om maar aan de beurt te komen. Mercy-Shippers lopen al langs de rij om de patiënten eruit te halen met aandoeningen nu niet geholpen kunnen worden zodat die mensen niet voor niets staan te wachten. Van de ruim 4000 mensen voor de poort kwamen er 1600 door deze voor-voorselectie. Vervolgens komen ze bij de eerste poort en dan krijgen ze een klein kaartje met een persoonlijk nummer uitgedeeld. Daarna schuift de rij op naar de voor-selectie, waar een verpleegkundige samen met een vertalerbekijken of de aandoening behandelbaar kan zijn is. Zo ja, dan gaat de patiënt verder het stadion in. Zo niet, dan worden ze door een bemanningslid ge-escorteerd naar de gebedsboom (waar voor en met de patienten kan worden gebeden) en daarvandaan naar de uitgang.

Van de mensen die we misschien wel kunnen helpen worden vervolgens hun persoonlijke gegevens als naam, adres en woonplaats en geboortedatum genoteerd (voor zover ze die weten). Daarna vindt er op een volgend punt een medisch interview plaats omtrent de medische geschiedenis van de patiënt en ook wordt er een kort medisch onderzoek uitgevoerd (bloeddruk, hartslag, gewicht, temperatuur, etc). Daarna bekijkt de gespecialiseerde arts de patiënt om uiteindelijk te bepalen of iemand operabel is. De tocht wordt afgesloten in de laatste zaal, waar bijvoorbeeld de apotheek en het laboratorium extra informatie kunnen inwinnen omtrent de zieke. Bovendien wordt er van de patient een foto genomen die later als referentiepunt kan dienen. Daarna verlaten de patiënten het stadion. Bij elk gesprek tussen een patiënt en een medisch medewerker zit een dagwerker als vertaler en tussen elk station wordt een patiënt begeleid door een bemanningslid. Je kunt je voorstellen dat daar veel menskracht voor nodig is. Uiteindelijk hebben we bijna 500 patiënten overgehouden aan deze dag. Dat lijkt misschien niet veel, maar er zijn ook patienten die vorig jaar zijn geholpen en nu een vervolgbehandeling krijgen en bovendien zijn er ook in het noorden van Togo patienten geselecteerd voor een operatie. De screeningen voor oog- en tandaandoeningen zijn veel kleinschaliger en vinden elke week plaats, deze grote chirurgische screening slechts eenmaal.

Voor ons betekende dit ontbijten om 3:30 in de eetzaal, en de verse donuts die ons toch al tegenstaan leken ons nog minder aantrekkelijk. Liever een boterham en een schaaltje yoghurt. Dan in de landrovers en met twaalf wagens in konvooi naar het stadion, een half uur rijden. Jeroen heeft de eerste twee uur 's ochtends meegeholpen met het verdelen van de dagwerkers over de verschillende screeningpunten in het stadion. Dat betekent dat je deze lokale mensen welkom heet en begeleidt naar hun werkplek. Toen dat geregeld was, heb ik ik allerlei hand en spandiensten verricht daar waar nodig. Mensen escorteren na afloop van de voor-selectie als ze te horen hebben gekregen dat we ze niet kunnen behandelen, helpen bij de de toegangspoort, helpen als medisch vertaler, enz. Dan blijkt opnieuw hoe het wordt gewaardeerd door medici en patiënten die je begeleidt hoe handig het is als je in het Frans kunt communiceren. Dan kun je ook mensen echt op hun gemak stellen en een gesprek voeren. Aan het einde van de middag heb ik geholpen met het afbreken, schoonmaken en opruimen van het terrein. Wat wel grappig was tijdens een interview dat ik vertaalde, was een patiënt die ontkennend antwoordde op de vraag of hij wel eens buikpijn had. Even later kreeg hij de vraag of hij ook medicijnen gebruikte. Dat was wel zo, namelijk een tube met geel-rode inhoud waar hij de naam niet van wist en dat goed hielp tegen buikpijn. Aha.

Tegen zes uur ' ochtends kwam ook Hennie aan en zij heeft eerst s' ochtends geholpen als zaalwacht bij het lab in het opvangen van mensen die net bij de arts vandaan kwamen en voor wie nog aanvullend onderzoek nodig is. Zo heeft ze bijvoorbeeld kunnen regelen dat een buisje met bloed voor spoedonderzoek naar het schip kon worden gebracht. Alle mensen die in aanmerking komen voor de operatie krijgen bij de apotheek ijzer en voedingssupplementen uitgedeeld. De mensen met grote tumoren gaan ook langs de radiologie om een afspraak te maken voor verder onderzoek aan boord. Bovendien wordt een aids-test afgenomen. ‘s Middags heeft ze vooral gewerkt als patiënt-escort. Sommige mensen zijn zo misvormd dat ze al jarenlang niet worden aangekeken en genegeerd. Als je ze dan -tijdens zo'n escorte-moment- een hand geeft, aankijkt, welkom heet, en vraagt naar hun naam is dat een bijzonder moment voor hen. Ook als uiteindelijk blijkt dat we ze niet kunnen helpen, dan nog zullen ze dat moment van aandacht kunnen herinneren. Hennie spreekt voldoende Frans om met de patiënten te kunnen converseren.

Het viel ons op hoe ordelijk en rustig de screening is verlopen. Mensen moeten veel wachten voordat ze naar binnen kunnen, ze zijn zenuwachtig om te weten of ze geholpen kunnen worden, ze moeten lang wachten tussen de verschillende stations en soms is dat in de brandende zon en warmte. Maar dat geduld hebben ze. Het was bijzonder om te zien groot verschil een een klein gebaar of aanraking al kan maken in het leven van iemand. We hadden op folders wel gezien welke vreemde aandoeningen mensen soms hebben maar nu zie je echt mensen lopen met ernstige verminkingen. We werken allebei aan boord niet in het ziekenhuis zelf en juist tijdens de screening zie je de ellende pas goed maar mensen mee moeten leven (of aan dood gaan). Het was een dag om nooit meer te vergeten. We hebben gezien bij de mensen van gisteren wat geduld is. Kinderen spelen met niet meer dan wat zand terwijl ze moeten wachten. Mensen hier gaan uit van wat wel kan en genieten van kleine dingen terwijl wij soms juist mopperen op de kleine dingen. We kunnen veel van deze mensen leren. Maar toen we uiteindelijk thuiskwamen, waren de batterijen wel leeg. Een goede douche om al het stof weg te spoelen en een lekker bord eten waren wel erg prettig. Daarna ging vlot het licht uit. Zowel de lamp in onze hut als bij ons zelf.

Inmiddels is de screening al weer anderhalve week geleden. Er is al weer een volle week geopereerd en het begint weer gezellig druk te worden in het ziekenhuis. Ons verhaal heeft even op zich laten wachten omdat de afgelopen week meer in het teken stond van de grote zorgen rondom Hennie's moeder. Gelukkig lijkt het weer een heel klein beetje beter te gaan. In alles wat we hier doen en laten worden we zo toch steeds weer en meer bepaald bij onze afhankelijkheid van de Here God, op wie we vertrouwen en die we dankbaar zijn voor dit fantastische avontuur in Afrika. Foto's van de screening staan op de foto-afdeling van onze website een korte video-impressie onder het kopje ' video's'.

Groeten
Hennie en Jeroen.