Beste mensen,

De titel van dit verhaal is dubbelzinnig. We verblijven tot en met de maand juni in Togo, in de hoofdstad Lome. Maar het is ook ‘time to go', want volgende week gaat het ziekenhuis weer open. Er wordt hard gewerkt om alles voor te bereiden. Het ziekenhuis is schoongemaakt, de verpleegzalen worden weer ingericht, op de kade naast het schip zijn de tenten opgebouwd voor het preoperatief gessprek en ook voor de oogkliniek. Ruim honderdvijftig nieuwe bemanningsleden verwelkomen we de komende twee weken. Ook zijn er weer ruim 200 lokale mensen die helpen met het werk op het schip, bijvoorbeeld in de keuken, bij de technische afdelingen maar ook in het ziekenhuis. Aan alles merk je dat het schip weer tot leven komt.

Vorige week hebben Hennie en ik een Hollands diner gekookt. Voor de veertien Nederlanders aan boord hadden we een pan erwtensoep gekookt, een waldorfsalade gemaakt, pistoletjes gebakken en als dessert appeltaartpudding en slagroomsoesjes. Gezellig om samen te tafelen en elkaar te ontmoeten. We hebben niet voor niets de knolselderij langs de douana van Ghana gesmokkeld. De rookworst die ons was opgestuurd heeft een waardig einde gekend...

In de keuken merken we dat het aantal mensen aan boord weer toenemeent. We bereiden dagelijks meer maaltijden. Op volle productie bereiden we per dag 1200 maaltijden. De laatste weken had ik de gelegenheid om wat te bakken. Zo heb ik kruidkoek gebakken, muffins en twee keer een crumble. Deze week wilde ik een krentenbollenrecept uittesten op kleine schaal als test en die werden met smaak gegeten door Hennies collega's, dus dat recept is een blijvertje. Misschien maar eens maken voor de hele boot. Laatst hadden we brood dat al wat oud was geworden verwerkt tot pizza'tjes door de sneden te beleggen met tomatenpuree, kruiden, reepjes vlees en geraspte kaas. Even onder de grill en smullen maar. Alle 150 boordpizza'tjes waren op...

Vorige week zaterdag zijn we met twee collega's van Jeroen en de crew nurse te voet op verkenning geweest in de stad Lome. Er loopt een lange, brede autoweg van de haven langs het strand naar de stad toe en die weg is prima te belopen. Eerst naar de markt en gewoon rondkijken naar de mensen, de kraampjes, de drukte en de levendigheid op straat. Er is van alles te koop: groeten, fruit, kleding, kantoorartikelen, vlees, etc. We hebben wat groenten gekocht en zelfs enkele radijsjes. Daarna zijn we doorgelopen naar het voormalige presidentiele paleis en de regeringsgebouwen om uiteindelijk via de boulevard weer terug te lopen naar het schip. Totale afstand 21 km en vijf stoffige bezwete tevreden mensen. Wat opvalt is dat vaak taxi's stoppen om ons te vragen waar we heen gaan. Witte mensen die wandelen staat blijkbaar gelijk aan ‘die hebben een taxi nodig'.

Vorige week zondag zijn we met de familie Jacobsen, een bevriend gezin, meegeweest naar een lokale kerk net ten noorden van de stad. De vader van dat gezin is pastor en het gezin bezocht de kerk ook al eerder. Ze vermoedden dat de dienst om tien uur zou beginnen en arriveerden er om half tien. We werden uitgebreid en hartelijk welkom geheten en kregen stoelen op het podium toegewezen. Tijdens de dienst wordt er Frans en een lokale taal gesproken, dus zal ik als vertaler gaan werken als pa Jacobsen preekt. En ik word dan weer vertaald naar de lokale taal toe. Het bleek echter dat dit jaar de diensten beginnen om acht uur en om tien uur afgelopen zijn, dus zoveel kerkdienst was er niet meer over. Het is onze bedoeling om de zondagen dat Jeroen niet hoeft te werken mee te gaan naar deze gemeente. De andere zondagen gaan we naar de dienst in ons ziekenhuis aan boord.

We hebben allebei nu toestemming om met de Landrovers op pad te mogen. Als de auto's niet nodig zijn voor zakendoeleinden kun je ze een keer lenen voor een priveritje. In ruil hiervoor wordt er van je verwacht dat je meedraait in het team dat mensen brengt en haalt van het vliegveld. We vinden het beide wel prettig een keer auto te rijden en ook voor uitstapjes is het handig een keer de auto te kunnen lenen.

Hennie heeft de eerste twee weken lesgeven er al weer opzitten. Verschillende klassen leren momenteel over het zonnestelsel. Daarom heb ik met twee van m'n 12-jarige leerlingen een model gemaakt aan het plafond: een lampje uit een microscoop, een gyroscoop is met blauwe klei, groen papier en witte ‘buddies' omgebouwd tot aarde en maan. Deze hangen samen aan een hoepel, zodat ze om de zon kunnen bewegen. Mercurius, Venus en Mars zijn ook kleine balletjes klei, terwijl Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus grote ballen of ballonnen zijn (waarvan de laatste in het lokaal van een collaga hangt, omdat de ‘big room' te klein is). In het Engels leer ik aan de kinderen 'My very energetic mother just served us nine pizza's', in plaats van 'Mijn vader at meestal spruitjes uit Nieuwe Pekela'. Verder heb ik met een klas mooie kristallen gegroeid en heb ik er twee nieuwe vrienden bij... (zie fotoserie).

Voor de rest genieten we van het warme weer, van het sporten, van een boek op het dek (al dan niet in de uit NL meegebrachte hangmat), van een kop koffie drinken met iemand en van e-mails en telefoontjes vanuit NL. Soms kijken we 's avonds op de laptop naar een aflevering van de pelgrimscode of naar een ‘Keuringsdienst van Waarde' (bedankt mama voor het opnemen!).

Groetjes

Hennie en Jeroen.