Beste mensen,

Allerlei belevenissen om over te vertellen. Vorige week hebben we ons vijfjarige huwelijksjubileum gevierd. Jeroen had bloemen geregeld, en die zie je verder nooit op het schip, dus dat was heel bijzonder. Verder hadden we een lekkere moussaka gemaakt van voornamelijk lokale ingredienten.

Afgelopen zaterdag en zondag zijn we met 6 andere nederlanders naar Bananen-eiland geweest. Eerst twee uur met een taxi en dat was al een belevenis: de chaffeur moest onderweg zelf de taxi nemen naar een benzinestation om brandstof te halen voor zijn eigen voertuig. Sta je daar langs de kant van de weg te wachten. Bovendien functioneerde het dashboard niet en was het autosleuteltje enkel voor de sier. Niet elke auto in Sierra Leone heeft zijn APK op orde.... maar we arriveerden wel in Kent, waarvandaan twee bootjes ons naar het eiland brachten.

Bananeneiland is een van de eilanden voor de kust van Sierra Leone. Vroeger werden hiervandaan de lokale bewoners vervoerd naar Amerika om daar als slaaf te werken. Later werd het een vestigingsplaats voor vrijgelaten slaven. We verbleven in Dalton's Guesthouse. Licht heb je van de zon of van een kaars, de wc spoel je door met een emmer water en douchen doe je met een emmer en een teiltje. Het helpt als je wel eens hebt gekampeerd. Het was heel bijzonder om deel uit te maken van de jungle, de zee en de vogels te horen, te eten met uitzicht op de zee en de bergen aan de kust. Dat mis je als je in de haven ligt en aan boord leeft met airco.

's Middags nam de eigenaar ons mee de zee op om te vissen en te snorkelen. Jeroen mocht een hengel bedienen en een kunstaasje laten zwemmen achter de boot. Dat leverde zowaar nog een mooie makreel op van 70 cm, een bijzondere vangst en een zeldzaam formaat. Daarna hebben we gezwommen en gesnorkeld en veel mooie vissen zien zwemmen. De eigenaar heeft met zijn harpoengeweer nog een paar vissen gevangen en 's avonds hebben we gegrild en opgegeten.

Zondagochtend hebben we rustig aan gedaan met een ontspannen ontbijt en een korte bijbelstudie. Vervolgens hebben Hennie en ik een tocht over het eiland gelopen. Het klimaat kun je vergelijken qua warmte en vochtigheid met de vlindertuin van een dierentuin. Sierra Leone is vooral een groen land. Na een korte duik in zee was het tijd om met de boot weer terug te varen naar de vaste wal. En hele kunst om je tassen droog te houden als je de oceaan trotseert (Jeroen zat achterin en kon de tas met boek en camera droog houden, Hennie zat voorin en was samen met haar tas met kleding volledig doorweekt). Helaas stond de taxi van zaterdag niet op ons te wachten (dat had hij wel beloofd) dus moesten we een stuk lopen. Er kwan een andere taxi voorbij die plek genoeg had voor in totaal tien personen: neem de Renault 19, plaats vijf man op de achterbank, drie op de passagiersstoel en nog de chauffeur en een andere lokale figuur op de motorkap (houvast: ruitenwisser en rechterspiegel). En dat met 120 km/uur. De taxi bracht ons naar het dorpje Waterloo, waarvandaan een overvol en gammel busje ons rammelend naar Freetown bracht. Een fotoverslag staat onder 'foto's ' op deze site.

Soms ontvangen we op het schip zakenmensen en grote donateurs. Laatst betrof het een groep van twintig Canadezen en deze week acht Texanen. Beide groepen VIPS kregen een lunch aangeboden door het bestuur van de boot. De beide chef-koks hebben een warm maal voor hen gekookt. Zo'n maaltijd is met veel poespas en zilverwerk omgeven. De chefs vroegen aan mij om een dessert te maken. Voor de Canadezen heb ik vanille-ijs parfait gemaakt met echte (diepvries)frambozen erin en voor de Texanen cocosijs met warme ananas. En natuurlijk de borden mooi gedresseerd. Voor beide desserts heb ik veel complimenten gekregen en de borden kwamen leeg terug. Met het ijs dat ik extra had gemaakt wisten de mensen van de Hospitality (die als bedienden optraden tijdens de lunch) en mijn collega's in de keuken wel raad. In de fotoserie zie een ook nog een banaan-haai die ik had gemaakt als decoratie op het buffet. Dat leverde veel verbaadse en glimlachende gezichten op die avond aan het buffet.

Inmiddels zijn de twee eerste van de acht Franse lessen geweest als voorbereiding op ons verblijf in Tiogo, een franstalig land. Met de les leggen we de nadruk op het kunnen spreken van basis-Frans in dagelijkse situaties. Eerst leid ik het onderwerp in en daarna gaan de deelnemers in groepjes aan de slag onder leiding van een native speaker. Juist dan kunnen ze hun vragen stellen en oefenen in het spreken. Je leert tenslotte niet te goochelen door alleen maar naar de goochelaar te kijken. We hebben nu behandeld hoe je iemand groet, de beleefdheidsvormen, hoe je vraagt hoe het gaat, hoe je heet, de dagen van de week, de maanden, het weer, de tijd, etc. We gaan nog nog met het voorstellen van jezelf, het openbaar vervoer en eten en drinken. Van heel wat mensen heb ik complimenten gekregen voor de leuke en praktische aanpak van de les. Het belangrijkste doel is dat mensen zelfvertrouwen opdoen in een vreemde taal. Ik vind het leuk om zo mijn vak weer op te pakken en samen te werken met de native speakers. Maar de eerste avond was wel spannend.

Hennie had gisteren een bijzondere dag op school: de Britse pinses Anne (dochter van koningin Elizabeth) en haar man Sir Tim hebben het schip bezocht en kwamen ook op school langs. Alle leerlingen (en docenten) hadden zich extra netjes gekleed, hebben geoefend op hoe je geacht wordt te reageren als ze je aan zou spreken en stonden na de verbouw van mijn klaslokaal netjes klaar aan het eind van de ochtend. Het was wel even aardig om deze mensen van dichtbij te zien, maar na een paar minuten was het ook alweer voorbij. Een andere hoogtepunt op school was deze week het aan de praat krijgen van een oude stoommachine: erg leuk voor leerlingen en docent :-)

Op de website hebben we ook nog een setje foto's geplaatst met Jeroens keuken-hoogtepunten en van het alledaagse leven in en om het schip. Bijv. het stofzuigen van je cabin ziet er hier anders uit dan jullie je wellicht voorstellen...

Groeten

Hennie en Jeroen