Beste mensen,

Zondag 14 augustus zijn Hennie en ik naar een weeshuis gegaan vlak bij het schip, samen met een bevriend Nederlands echtpaar en een Amerikaanse mevrouw. Daar wassen ze elke week twee wezen, genaamd Fatou en Mary en kleden hen aan om met hen naar de kerk te gaan. Fatou is gehandicapt geboren en achtergelaten als klein kind op de stoep van het weeshuis om haar familie niet te schande te zijn. Ze ligt de hele dag op bed of op de grond en kijkt uit naar de zondag. Want dan is ze schoon, mooi en mag ze naar de kerk. Ze is inmiddels 43 jaar oud, maar dat zou je haar niet geven. Ze krijgt te eten in het tehuis, maar verder wordt er nauwlijks naar haar omgekeken, terwijl ze niet voor zichzelf kan zorgen.

's Avonds kwam de familie van Duinen op bezoek. Hij beheert als tropenarts een ziekenhuis in het noorden van Sierra Leone en was met mijn zijn vrouw en kinderen in Freetown om zijn ouders en zus uit te zwaaien na hun bezoek van een maand. Hij is opgegroeid in hetzelfde dorp als Hennie en zijn ouders kennen Hennies ouders ook goed. Bovendien kenden ze het Nl echtpaar met wie we 's ochtends naar het weeshuis waren geweest. Na een rondleiding over het schip hebben we samen gegeten. Als verwenning hadden Hennie en ik ijs voor hen gemaakt. Een groot contrast tussen de eenvoudige omstandigheden waarin de familie van Duinen leeft en onze luxe hier aan boord.

Hennies lesgegeven gaat goed en ze heeft er lol in. De kinderen zijn enthousiast. Ze had vorige week al een plant en een champignon onder de microscoop en deze week heeft ze onder andere proefjes gedaan met aardappels (osmose), hardgekookte eieren (celwand vs. celmembraan) en gist (fermentatie). Het becijferen van projecten en toesten volgens het Amerikaanse systeem is een nieuwe uitdaging. Maar ze geeft met plezier les.

Ik ben gelukkig weer opgeknapt na diaree. De zondagnacht nauwelijks geslapen, en maandagochtend nam het ontbijt de verkeerde afslag. ‘s Avonds opnieuw koud, rillerig en misselijk. Maandagnacht en dinsdag alleen maar diarree naar de wc gebracht (en dus ook niet gewerkt). Woensdag overdag knapte ik weer wat op. Donderdagmiddag was ik vrij maar had het andere team in de keuken handen te kort bij de pizza' s voor die avond. 60 kg deeg was al gekneed. Alleen nog 50 bakplaten van elk een halve vierkante meter bekleden en beleggen en dan afbakken, totaal voor ieder van de 400 man aan boord 3 stukken pizza. Leuke klus en leuk team. Vrijdag heb ik een paar van de 400 hamburgers gemaakt die nodig waren. Zaterdag hadden we bij de spareribs aardappelen uit de oven. Met z'n tweeen hebben we 100 kg aardappels gekeurd, geschrobt, gedipt in olijfolie en uipoeper en op ovenschalen gelegd. Gisteren tijd om twee ananassen te versieren als decoratie op het buffet.

Laatst kregen we in de keuken een cadeau van de hoofdtandarts van het officiele ziekenhuis. Hij had drie biggetjes geslacht (wat de grote boze wolf nooit is gelukt) en kwam ze brengen achterin in zijn pick-up truck. Dat is een kostbaar cadeau. We hebben de karkassen ingepakt in vuilniszakken en over de schouder omhoog naar de kombuis gesjouwd. Daar zijn ze gewassen en opnieuw verpakt. Vervolgens hup over de schouder alle trappen weer af naar de grote vriezer diep onderin in het schip.... Elk woog wel 25 kg. We hebben overwogen een karkas als decoratie op het buffet te zetten naast de afgebakken sparerips met een pijltje waar die in een varken te vinden zijn...

Maandag heb ik ijs gemaakt omdat we afscheid nemen van een collega uit de eetzaal en ook voor Ida, een Nederlandse tandartsassistente die gisteren weer terug naar Nederland is gegaan. Ida: bedankt voor alle gezellige tijd die we met je hebben doorgebracht! Dinsdagochtend heeft Jeroen opnieuw meegedraaid met de bakker (de wekker staat dan om 04:40). We hebben gemaakt 180 kaneelrollen, 100 witte broden en 180 kadetjes. Gaaf! Woensdagavond hebben we nu vast bijbelstudie met een groep Nederlanders, het doet ons goed om in je moedertaal met elkaar over leven en geloof te kunnen praten. Ook al hebben we het hier goed, het is soms best moeilijk om zo ver weg te zijn van onze familie en vrienden in Nederland.

Groeten

Hennie en Jeroen.