Beste mensen,

Tijd voor een berichtje vanaf de boot na de eerste werkweek. De zaterdag na aankomst was een rustig-aan-dag aan boord en zondag zouden we met de mensen van de school gaan naar watervallen. Helaas gooide de ernstige regenbuien dat plan overhoop. Je staat klaar met je bergschoenen aan en je rugzak gepakt op het juiste tijdstip op de juiste plek voor een dag op pad om te horen dat het niet doorgaat. Welkom in Afrika. Dat werd dus nog een dag aan boord. Doordat we nog niet aan het werk waren, merkten we dat het lastig is om nieuwe mensen te leren kennen. Toch begint dat wel te komen. Bovendien helpt het dat we een jaar aan boord zullen blijven, want het valt ons op dat mensen dan meer de moeite nemen om je te leren kennen. In de hut hebben we nu de beschikking over een waterkoker, een koelkastje en een koffiezetapparaat. Hennies collega had de waterkoker voor ons geregeld en de andere dingen kregen we van een vertrekkend Nederlands echtpaar, dus dat is wel erg luxe.

Hennie heeft de eerste werkweek besteed aan het kennismaken met haar collega's, de school, de vakinhoud en start dinsdag met haar lessen. Ze merkt dat er veel tijd gaat zitten in het opstarten: je moet je het vak eigen maken, het tempo vaststellen, ontdekken hoe het Amerikaanse schoolsysteem werkt, hoe de becijfering wordt bepaald etc. Ze heeft een leuke groep collega's die we ook treffen buiten werktijden voor een praatje of een spelletje. Vrijdag organiseerden ze een filmavond: Indiana Jones op de school-beamer. Jeroen had een lekkere taart gemaakt en kon na zijn keukendienst ook aanschuiven. De komende maand worden voor haar de lastigste: zo veel nieuws komt er op je af en allerlei zaken vragen aandacht. Des te lastiger als je dat opstartproces nog niet eerder hebt ervaren als docent in Nederland. En per week 23 verschillende lessen natuurkunde, biologie, scheikunde, sterrenkunde en aardrijkskunde aan 5 verschillende klassen, dat is best een hoop. Maar ze heeft er wel zin in.

De keukenbrigade werkt volgens het ritme van ‘twee dagen, twee dagen vrij, drie dagen werken en dan weer twee dagen vrij' We beginnen we om acht uur. Wij van de de koude kant van de keuken zorgt voor het wassen en snijden van de sla, tomaat, komkommer, kaas en ham. We wassen alle groenten eerst in chloorwater en daarna in gefilterd water. En geloof me: als je Freetown ziet en de staat van de groenten, dan leer je het belang van wassen. Sosm bereiden maken we een salade, de sladressings of een saus voor de warme kant. De warme kant houdt zich bezig met de meelspijzen, het vlees en het bereiden van de groeten. Na de luchpauze van 12 tot 13 helpen we -indien nodig- mee om de groenten voor te bereiden. Afgelopen dinsdag was er een Afrikaans diner gekookt door de dagwerkers. Dus:uiteraard rijst (een Sierra Leonees heeft niet gegeten als hij geen rijst heeft gehad) met prutjes type stoofschotel met veeel kruiden. En gefrituurde bakbananen. Na twee en een half uur pellen was de ene mand gevuld met een kubieke meter gepelde banaan en de andere met anderhalf kuub bananenschillen. Na de koffiepauze om drie uur gaan we de koude kant schoonmaken. Na de etenspauze van 17 tot 18 doen we de afwas. De eetzaalploeg wast de vaat uit de eetzaal, alle andere potten en pannen en gastronomiebakken schrobben we als keukenbrigade zelf. Daarna de keuken zelf nog poetsen. Klaar tegen half acht. Ik werk samen met Carmen, een Canadees meisje. Afgelopen zondag hebben we voor het 30 liter vanillepudding gemaakt. Die ging schoon op. Bovendien hebben we een lokale dame die het brood bakt, met haar heb ik een ochtend meegdraaid en 150 bruine broden gebakken. Na een paar keer voordoen leer je de trucjes kennen.

Hennie is zondag naar een lokale kerk geweest met een groepje Mercy Shippers. Dat was best indrukwekkend. We werden als groep heel gastvrij ontvangen en er werd enthousiast gezongen, geklapt en geswingd. De dienst was gedeeltelijk in het Krio en gedeeltelijk in het Engels, dus geregeld konden we wat verstaan. Het is tof te zien hoe mooi de mensen eruitzien in hun kleurrijke kleding en met hun stralend ogen en bijzonder om zo samen Kerk te zijn. De reis van en naar de kerk (zo'n 30 km) was ook al een belevenis op zich, omdat er een vrachtwagen dwars op de weg stond. Hier moesten we op de heenreis even wachten op een paar auto's, waarna we met de Mercy Ships-jeep door de berm konden. Vanmiddag op de terugweg hebben we ruim een half uur staan wachten in de file die zich inmiddels had verzameld aan beide zijden van de gecrashte vrachtwagen. We hadden het te danken aan de vriendelijkheid van een agent en aan de hoge wielbasis en vierwielaandrijving van de jeep dat we er uiteindelijk langs konden.

Groetjes

Hennie en Jeroen.